И пред да се роди детето родителите знаат дека ќе направат сè за да го заштитат од болести, повреди, други луѓе и од други деца бидејќи не постои ништо поприродно од тоа. Од моментот кога првпат ќе го земете во вашата прегратка, мало и беспомошно, до крајот на животот ќе се грижите за своето чедо, дури и кога ќе стане „свој човек“ со сопствено семејство. И ова е природно, но само ако не се претерува и ако родителите со својата грижа не го спречуваат детето да порасне во самостојна и одговорна личност.
За жал, често не е така.

Премногу загрижените родители постојано се грижат. Не само што ги штитат своите деца од болести и незгоди, туку и од неухранетост, секаква критика, бактерии на подот, паѓање при проодување, а подоцна и од спортски и училишни неуспеси, од лошо друштво, и од сè друго што може да ги вознемири. Нивните деца подоцна прозборуваат бидејќи мама и тато им ги „читаат мислите“, имаат лоши моторни вештини бидејќи им е забрането да скокаат, не одат во градинка „каде што беснеат инфекции и има провев“. Ги носат на лекар и кога имаат блага кивавица, ги тргнуваат од сите мачки и кучиња, ги држат за рака до 10 години и на сите можни начини ги штитат од нормалните искуства.

Мама и тато долг период ги облекуваат презаштитените деца, им ги облекуваат чевлите, ги бањаат, ги решаваат нивните несогласувања со врсниците, тераат правда во училиште тврдејќи дека нивното дете е најпаметно и најдобро, не знаејќи дека со такво однесување спречуваат тоа да се осамостои, да преземе одговорност и иницијатива. Тие деца стануваат несигурни, премногу внимателни, плашливи, неприродно послушни, затворени, без доверба и увиди во сопствениот потенцијал. А како не би биле различни кога родителите уште додека се мали ги убедуваат дека не можат сами да си играат, да редат коцки….

Иако се совршено способни за тоа, мајките и татковците им ги собираат играчките, им помагаат во пишувањето на домашната задача, им го местат креветот, им ги спремаат книгите за на училиште.

Со речениците: „Остави, мама ќе го направи тоа“, „Јас сум побрза“, „Јас ќе го направам подобро“, „Седи сине, одмори се, јас ќе го направам тоа“ се уништува секоја иницијатива и можност детето да научи нешто од искуство, од успешни или неуспешни обиди. Едноставно мора да му дозволите на детето да го вклучи мозокот, да размисли и да се потпре на сопствените способности.

Најлошо е тоа што ваквите родители се убедени дека се беспрекорни и најдобри, дека нивната грижа е посебна и дека благодарение на тоа, нивните деца се подобри од другите. А вистината, за жал, е поинаква. За разлика од нивните врсници, овие деца се несамостојни, а родителите им се напорни бидејќи постојано бараат правда за своето дете, дури и кога тоа има 40 години. Тие во своите зрели години ќе очекуваат некој друг да преземе иницијатива и одговорност, некој друг да им го реши проблемот, некој да се грижи за нив, и таквите луѓе не се добри ни за семејство, ни за пријателство, ниту пак за работа.
Ако не сакате ваков исход, оставете го детето да расте нормално.