Колку и да сме добронамерни родители, некаде ќе згрешиме. Затоа што не е сѐ до родителите, иако одговорноста е најголема. Залудно е да се обидувате да ги контролирате сите аспекти.

Детето нема само еден родител. Има повеќе. На различни нивоа.

Сите се инкорпорирани во детето. Сите стануваат гласови кај детето кои му овозможуваат да ѝ даде значење на реалноста. Тие го одредуваат неговиот фокус. Што ќе забележат, а што не. И сите тие влијаат врз неговото формирање во возрасен човек кој може, знае и сака да ужива во животот, работата и љубовта.

1) Родителски пар. И мама и тато имаат еднакво важна улога. Мама е продолжена рака на детето долго време, а тато е „првиот другар“. Како мама го доживува животот, а тато мене, е вградено во детето како прва рамка во која се движи неговото самоопределување. Оние родители кои меѓусебно се натпреваруваат кој е поважен, му нанесуваат огромна штета на развојот на детето.

2) Втор родител: личните истории на мама и тато. Нивните искуства, стратегии за заштита, трауми, степен на емоционална зрелост, верувања за животот, другите и во себеси.

3) Трет родител. Односот помеѓу мама и тато. За детето оваа врска е модел со кој ќе влезе во односи со другите, но и демонстративно прикажување на очекувањата од односите со другите.

4) Четврти родител. Целата линија на родителски предци. Односно воспитниот систем, верувањата, траумите, семејните игри и ритуали, кои трансгенерациски му се пренесувале на детето.

5) Петти родител. Општеството. Социјална структура, општествени поделби и интеракција меѓу нив. Можеби највлијателниот родител. Општеството во кое живееме, историскиот момент во развојот на тоа општество, општествениот контекст, влијаат врз поединецот и семејството. Општеството е оној „виш родител“ кој може да им помогне или да ги попречи родителите во нивното родителство. Постојат општествени системи кои се нарцисоидни по својата структура. Тие ги користат своите деца (семејства) за сопствен опстанок. Постојано ги збунуваат, заплашуваат, инфантилизираат своите деца за да можат да ги искористат за свои цели. Често сме фокусирани на семејна и индивидуална терапија, но тоа не е доволно.

Родителството е комплексно. Колку и да сме добронамерни родители, некаде ќе згрешиме. Затоа што не е сѐ до родителската двојка, иако одговорноста е најголема. Залудно е да се обидувате да ги контролирате сите аспекти.

Сепак, едно е сигурно: ниту една грешка во воспитувањето на детето нема да биде пресудна доколку успееме да му испратиме порака дека тоа е вредно суштество за нас. Со чувство на лична вредност, детето лесно може да се справи со сите други животни предизвици.

А за да можат родителите да го направат тоа, да можат да му испратат порака на детето дека е вредно, тие мора работејќи на себе да станат исти: да бидат вредни сами по себе.

Тие не можат да му кажат дека тоа е вредно, а да се третираат себеси како премногу вредни или безвредни.

Извор