Го чувствував тоа во нивното зјапање и тресење на главата, начинот на кој ме гледаа за да ме посрамотат или гледаа настрана засрамени во мое име. Бев потресена и несигурна.

Дали бев ужасен родител?

Се грчев кога син ми имаше испади, кога неговите гласни врескања одекнуваа во продавниците за храна, рестораните, чекалниците, училниците и многу други места. И јас сакав да врескам, да му кажам на светот за неговата дијагноза АДХД (хиперактивно дете). Настрана од неговата импулсивност, неможноста да седи мирно, да чека во ред или да управува со емоциите, мојот син не се разликуваше на никаков очигледен начин. Тој не е роден со знак кој вели: „Имам посебни потреби“, иако понекогаш посакував да има.

Ќе ни ги олеснеше работите и на двајцата, а можеби и ќе ја направеше помошта од другите подостапна. Советите од родителите само ги влошија работите. Луѓето често ми сугерираа дека му треба дремка или потчукување по задникот. Не го сакав нивниот просветлен совет: ја имам оваа книга што треба да ја прочитате, оваа диета без глутен и со малку шеќер, оваа група на мајки што треба да ја проверите – како никогаш да не ми паднало на памет да барам основни решенија.

Како да не сум го изгребала дното на секое буре со опции. Конвенционалните дисциплински тактики можеби ги скротија другите деца, но тие не можеа да го допрат нашето ниво на хаос. Сепак, луѓето споделуваа и споделуваа додека не се задавив од нивните совети. Нивните зборови ме прогонуваа ноќе, преточени во солзи на мојата перница. Излезе дека мојот син можел и навистина научи да функционира во светот. Тој сега е добро приспособен возрасен човек.

Сепак, имаме нов сет на предизвици, бидејќи неговата ќерка, мојата прекрасна и дива внука, ја презеде мантијата на „дивото дете“. Неодамна ѝ беше дијагностицирано нарушување од спектарот на аутизам, па затоа се наоѓам себеси како го правам она што го правев многу одамна кога се соочив со дијагнозата на мојот син. Мислам на најлошите сценарија и паѓам во зајачката дупка на интернет-информации. Ја мерам статистиката и ги пресметувам можните исходи за мојата внука. Правам планови да го применам моето знаење на повеќе различни начини. Моето лице свети зад екранот на телефонот додека другите родители и баби и дедовци на невротипични деца спијат во нивните топли кревети.

Повторно се чувствувам повикана на шалтерот во судот на јавното мислење. Но, овој пат не се чувствувам толку измачено, толку туѓо и засрамено во редовите на продавниците каде што луѓето скришно гледаат за време на нападите на мојата внука.

Не сум принудена да се извинувам за колективната главоболка што таа веројатно и ја предизвикува на својата публика. Наместо тоа, ме измачуваат други принуди – потребата да го заштитам мојот син од етикетата на лош родител.

И наречете ме баба мечка, но сакам да му ги покажам моите заби на секој што можеби ѝ мисли на мојата внука најлошо, кој може да ја означи со зборови како „лоша“, „непокорна“ и „недисциплинирана“. Дијагнозата за аутизам ме преплави со прашања. Додека ги чекаме различните состаноци со професионални терапевти, професионалци со планови за нега, добро исцртани протоколи и стратегии за справување, прашувам што разумно треба да очекуваме. Дали на мојата внука ќе ѝ оди добро во редовното училиште, ќе научи да кажува реченици и ќе ги обработува сетилните стимули? Кажано ми е да се фокусирам на „овде и сега“, на сегашноста, да се оттргнам од грижата за иднината и да се спротивставам на нагонот сето тоа да се сумира како математичка равенка.

И така, кога ќе дојдат непроспиените ноќи, го исклучувам компјутерот и ги бркам мислите за пресвртниците што ги пропуштила, досадните прашања за тоа што ќе стане и што ќе постигне. Се потсетувам да ги пофалам и да ги ценам нејзините силни страни. Едноставно да уживам во нејзината индивидуалност и да се обидам со целото мое срце да им покажам на другите дека „различно“ значи и единствено. Прекрасно, уникатно.

Автор: Рица Рамус Кеном

Извор