Секое мачеништво има и своја друга страна… Разговарав со многу возрасни чии мајки биле храбри и силни и сами ги воспитувале… некои од нив не го познавале својот татко, други немале никаков или многу лош контакт со него бидејќи слушале за него од устата на жена која била разочарана и која во нивно име одлучила дека таткото не постои…

…Тука лежат предизвиците на независното воспитување на децата, не во самиот факт на отсуството на другиот родител, од која било причина, туку во (не) способноста на жената да ја надмине својата повреда и да му дозволи на детето да има татко, кого таа не го сака, често го мрази, презира, кој ја разочарал, но со кого некогаш била доволно блиска за да имаат дете… Не треба да се гордеете со тој тежок пат, не треба да ја труете душата на детето со омраза затоа што последиците се долгорочни, не треба да градите бодликава жица околу себе и детето… колку и да е тешко, би требало на мажот да му се даде шанса да биде татко ако веќе не може да биде партнер.

Секое дете има право на татко, вклучувајќи го и вашето, тоа е биолошка, но и психолошка рамка со слика во која има две фигури, какви и да се… Знам колку мајки ќе ми се налутат – знам затоа што тоа го гледам секојпат кога се обидам да им го кажам истото, гледајќи ги последиците од нивниот однос кон детето, но токму оваа мерка на одбивање жената да го слушне тоа и да го прифати е израз за длабочината на повредата. Измерете ја длабочината на штетата што му ја нанесувате на детето.

Ако ова ве налути, вратете се и прочитајте го уште еднаш текстот и бидете многу лути, но слушајте ме – таа мерка за вашата нечујност и неможност да излезете од повредената кожа затоа што детето го знае и можеби го сака оној што вие го мразите е најголемиот и врвен чин на вашата љубов кон детето и голема шанса тоа да биде свој човек, а не ваше продолжение – некој што сакал или не со својата мала уста ќе ги кажува вашите зборови или зборови на вашата мајка која повремено го чувала, но постојано му ја кажувала нејзината верзија на приказната, дури и ако детето не го побарало тоа…

Дали сакате вашиот син да расте со омраза и разочарување кон машкиот род, дали ќе му помогне тоа да биде соодветно сексуално идентификуван маж?

Дали сакате вашето девојче да порасне со верување дека сите мажи се лоши и дека ги оставаат жените?

Овде започнува разликата помеѓу вистинската љубов кон детето и гордоста за вашето мачеништво, па дури и себичноста. Таму, на местото каде што ја надминувате вашата болка и му давате шанса на вашето дете да има различни искуства во иднина… затоа што болката не ве прави попаметен родител… болката ви го затемнува умот и ви го расипува родителството, не го подобрува, па затоа болката мора да се контролира… Затоа што воспитувањето здраво дете е многу повеќе од макотрпна борба за егзистенција во која најчесто сте сами, и е многу повеќе од родендените на децата каде што сте единствениот родител, а многу повеќе од сето ова, факт е дека сѐ зависи од вас и е на ваш товар.

Знам сè бидејќи живеам тука со вас и не сум набљудувач од универзумот, но доаѓам од ординација и ги гледам последиците од тоа што не правите отстапување и го труете срцето на детето со вашето искуство затоа што „тој не заслужува да има дете“… Дајте му дозвола на детето самото да го запознае… се разбира, тука не мислам на татковците кои ги загрозуваат децата, на пример, насилниците, сексуалните, физичките злоупотребувачи, детето треба да се отстрани од нив, туку на оние со кои сте раскинале поради ваши причини, како партнери. И немојте утре на детето, кое не е одговорно за неговото раѓање, да му ја префрлате сметката на бесната жена која жртвувала сè за него, сметката на жртвата која бара задоволство, која не дозволува независност, не дозволува појава на кој било друг во нивната совршена симбиоза, затоа што има големи шанси ако веќе сте го направиле тоа, да продолжите со уште поголема ревност… и агресивност… и тоа не е чин на љубов.

Сакајте го детето, постапете најдобро што можете, знајте дека сте најдобрата мајка на светот – и не заборавајте, никогаш не заборавајте, да се сакате себеси, но не како жртва, маченик, само мајка, туку како храбра, отворена, среќна жена која кога се гледа во огледало, има толку многу љубов кон себе што не се плаши да биде споредена со другиот родител, како и личност која не се плаши кога детето оди кај другиот родител бидејќи детето не го родила само за себе.

„Бродот е безбеден само во пристаништето, но бродот не е создаден за таа цел. Бродот е создаден за да плови“.

Автор: Татјана Миленковиќ, специјалист по медицинска психологија, доктор по психијатрија

Извор