Во поткастот „Здрава прича са Долорес“ гостуваше српскиот психолог Ана Мирковиќ, која меѓу другото зборуваше и за важноста на играта и директната комуникација.

– Идеално е да си играме до крајот на животот. А работата е прекрасна кога е игра и пријателство. Покрај тоа што играта ги опушта децата, таа е најдобрата подготовка за живот – вели таа.

Во денешниот материјален свет играта често се поистоветува со играчки, па родителите се трудат да им обезбедат на децата што е можно повеќе нови, интерактивни, едукативни и други играчки. Сепак, психологот објаснува дека сите истражувања покажуваат дека децата наместо со играчки, сакаат кога во играта се поврзуваат со драга личност.

– Од друга страна, дигиталната комуникација денес е доминантна. Но, ние не сме кодирани на тој начин. Петнаесет години дигитализација не можат да ги променат милениумите во кои директната комуникација им е најважна на луѓето. Сега ја имаме алфа-генерацијата, родена од 2010 година, па еве, тие сега почнуваат средно или се млади матуранти, можеме да разговараме со нив вака бидејќи веќе добивме некои истражувања кои велат дека „емпатијата е дефицитарна ако децата постојано се пред екран. И ја имаме генерацијата З, за која можеме да кажеме дека е првата дигитална генерација – вели психологот и истакнува дека сите светски истражувања покажуваат дека тие генерации имаат емпатија, но дека тоа не е емпатијата на која сме навикнати.

– Не можеме целосно да сочувствуваме со личност со која комунициравме само преку екранот. Во комуникацијата 93 отсто се невербални гестови и многу често ги нема. Децата велат емотикони, да, но не секоја насмевка е иста. Имаме иронично, па од уво до уво. Не можеме да ги смислиме сите тие микроизрази, и затоа е важно да бидеме заедно – вели психологот.

Извор