Никој и ништо не може да ве подготви за мајчинството, но исто така никој не може да ве подготви на она чувство кога децата ќе станат луѓе…

„Кога би можела да го вратам времето, би ѝ рекла… Дека еден ден ќе се сврти назад, кога маглата ќе се крене и ќе сфати дека тоа биле денови исполнети со магија. Онаа магија што можеш да ја разбереш многу време по трикот. Убавина и потоа горчина. Би ѝ рекла дека сеќавањата во кои ќе се изгуби нема да бидат само некои големи работи, туку и оние долги непроспиени ноќи. Нема да го заборави заморот, но носталгијата ќе ги обои сеќавањата и одеднаш ќе се фати себеси како се обидува со целата сила да ги зграби тие спомени и повторно ќе ги вдиши сите галења и бескрајни прегратки.

Би ѝ зборувала за солзите, за тоа дека со секоја од нив нешто учи. Би ѝ рекла дека не мислам само на бебешките солзи. Би ѝ рекла дека ќе има време да биде повторно сама, но тоа ќе ѝ изгледа како две срца да одлутале едно од друго. Ќе се прашува дали засекогаш ќе се чувствува така? Би ѝ рекла дека одговорот на тоа прашање уште го немам.

Би ѝ рекла дека очите ќе ѝ се затвораат, сонцето повторно ќе излезе, но помеѓу тие моменти ќе се чувствува сама помеѓу ѕвездите. И би ѝ рекла дека секоја од тие ѕвезди е уште една мајка што се чувствува баш како неа. И дека никогаш не е сама.

Би ѝ рекла дека не мора да биде совршена мајка и дека ќе има момент кога ќе помисли дека мора, исто како и кога ќе верува дека не е доволно добра. Би ѝ рекла да ги поместува планините, дури и кога ѝ се чини дека ја губи земјата под нозете. Особено тогаш.

Би ѝ рекла дека, на некој начин, навистина станува полесно, но дека за сè има прв пат, но и последен. И дека е најтежок од сите моменти оној кога сфаќаме дека не сме разбрале навреме дека некое поглавје е затворено. Затоа панично се враќаме назад, ги листаме страниците обидувајќи се да го фатиме тој момент кога сме заборавиле да се простиме од тој последен пат кога погрешно сме изговориле некои зборови, од тоа последно „Мамо, носи ме“…

Би ѝ рекла дека тоа не е обична приказна за љубов, мајчинството е немонтирана верзија, со сите свои грешки, што ја прави и најубавата од сите љубовни приказни.
Би се обидела да ѝ ја опишам моќта на таа бескрајна љубов што ќе ја почувствува, што ќе ја преплави, исплаши и замолчи во исто време. Дека таквата љубов е единствена што без ниту еден глас зборува најгласно. Но, нема тоа да ѝ го кажам бидејќи, како и сите ние, ќе го заборави, па кога ќе дојде време, самата повторно ќе открие. Како што и треба да биде. Наместо сето тоа, ќе ѝ речам само дека ја разбирам, дека е одлична и дека на своите деца им е доволна таква каква што е“.

 

View this post on Instagram

 

If I could go back I would tell her… . That one day she’ll look back once the fog has cleared and realise those days were filled with magic. The type of magic you only see long after the trick. The beauty and then the bittersweet. I’d tell her that the memories she’ll lose herself in won’t just be the milestones, but those long nights. She will never forget the pain of fatigue, but nostalgia will colour her memory and she’ll find herself aching to breathe in those cuddles again. I’d tell her about the tears, that with each cry she is learning. I’ll tell her I’m not just talking about her baby. I’d tell her she’ll have alone time again, but it will feel like two hearts wandering in different directions. She’ll ask if it will always feel like that. I’ll tell her I don’t know yet. I’d tell her that her eyes will close, the sun will rise, but in between those moments she’ll feel so alone in the company of the stars. I’ll tell her each of those stars is another mother feeling exactly the same way, that she is never alone. I’d tell her she doesn’t need to be the perfect mother, and the moment she believes there’s such a thing is the moment she believes she is failing. I’d tell her that she is moving mountains, even when she loses her footing. Especially, when she loses her footing. I’d tell her in some ways it gets easier, but for every first there is a last. The hardest part is not realising till later that a chapter has closed and you’re turning back the pages trying to pinpoint when you forgot to say goodbye to that mispronounced word. I’d tell her it isn’t a typical love story, motherhood is the raw unedited version, with all the outtakes, which is what makes it the most beautiful story of all. I would try to describe the power of the infinite love she will feel, how it will consume her, scare her, comfort her. That a love like this is a silent language that speaks in volumes. But only I won’t tell her these things, because she will forget, like we all do, so that we can discover them for ourselves, as we’re meant to. So instead I would simply tell her, that she is seen, she is amazing, and she is enough.

A post shared by Life With Harry & Holly (@jessurlichs_writer) on Apr 18, 2020 at 1:28pm PDT

Автор:@jessurlichs_writer

Извор