„Нашите мајки ги губеа децата од сипаници и голема кашлица, а благодарение на вакцините, младите генерации не го гледаат тоа во нивната непосредна околина“, истакна во емисијата „Впечаток на неделата“ д-р Ивана Беговиќ-Лазаревиќ од Градскиот институт за јавно здравје во Белград.
Зборувајќи за епидемијата на мали сипаници во Смедерево, таа изјавила дека доколку инфекцијата се прошири, не очекува размерите на епидемијата да се појават како во 2017 и 2018 година. „Имаме епидемиолошки поврзани случаи на морбили, а тоа е епидемија од локален карактер бидејќи е поврзана со тој престој во болницата во Смедерево“, истакнала таа.
Беговиќ-Лазаревиќ изјавила дека еден пациент може да зарази до 18 луѓе во неговата околина.
– Од 100 деца, 95 од нив треба да му обезбедат „бедем“ на вирусот за да не може да стигне до „сувите гранчиња“ (најчувствителните) меѓу нив. Стигнавме до општество каде што не гледаме никој да боледува од детска парализа, заушки или сипаници, а сето тоа е предизвикано од вакцинацијата – вели таа и додава:
„Во наше време и во времето на нашите родители децата умираа во првите години од животот, семејствата беа десеткувани од тетанус или голема кашлица… Тогаш, кога немаше вакцина, од сипаници се добиваше пневмонија и енцефалитис и од тоа се умираше“.
Таа посочува и дека вакцината е најригорозно контролиран имунолошки препарат.
„Луѓето се плашат од нешто што е најригорозно контролирано, а ние лесно се дрогираме со грст лекови. Антибиотиците ги купуваме без консултација со лекар, а се плашиме од вакцината“, вели д-р Беговиќ-Лазаревиќ.
Таа изјави дека не постои причинско-последична врска помеѓу аутизмот и оваа вакцина, но единствената коинциденција помеѓу овие две работи е времето. „Времето кога се дава МРП-вакцината е време кога родителот ги забележува првите знаци на аутизам“, истакнува таа.
Направени се студии на повеќе од 14 милиони деца, кои, како што истакнува епидемиологот, докажале дека нема врска меѓу аутизмот и МРП-вакцината. Кога станува збор за составот на вакцината, кој речиси секогаш е предмет на контроверзии, д-р Беговиќ-Лазаревиќ вели дека МРП-вакцината воопшто не содржи жива, која толку многу се споменува.
„Всушност, има три работи: ослабени вируси на оние болести против кои се прима вакцината, стабилизатори кои ја прават вакцината стабилна и многу мала доза на антибиотици. И тоа е сѐ“, објаснува таа.
Професорот д-р Драгослав Поповиќ, консултант на УНИЦЕФ за имунизација и претседател на Здружението за јавно здравје на Србија, истакнал дека секое општество има обврска да ги заштити децата кои поради одредени услови не можат да примат МРП-вакцина.
„Во Америка имаше случај кој во основа ја промени целата слика за задолжителната вакцинација против мали сипаници. Таткото на детето кое имало имунодефициенција ги тужел другите родители и рекол дека нивните деца ќе донесат сипаници во градинка, а другите деца што не се вакцинирани ќе бидат заразени, од кои неговите нема да преживеат. Тоа беше пред шест години и сега е случај кој направи разлика во поглед на вакцинацијата“, додал тој.
Тој предупредува дека во Србија има ситуација кога родителите треба да донесат потврда дека детето е вакцинирано при влегување во градинка или училиште, а тоа се заобиколува на различни начини, што е проблем. „Родителите велат дека детето е болно, кашла, па добиваат потврда за одложување на вакцината. Детето потоа оди во колективот, а потоа никој не се враќа на нерешеното прашање“, вели Поповиќ.
Професорот Георгиос Константинидис, претседател на Здружението на педијатри на Србија, рече дека ситуацијата околу малите сипаници е резултат на неточни информации кои се шират.

„Би било катастрофа ако како напредно општество го живееме она што го доживеа нашата генерација и генерацијата на нашите родители. Оваа состојба е социјален и социолошки проблем кој се манифестира само преку вакцинација. Тоа е проблемот на односот на нашето општество кон вредностите на образованието и знаењето и тоа е она што е доминантно“, вели Константинидис.
Наведува и дека нема јасни последици за оние што не го почитуваат Законот за заштита на населението од заразни болести во соодветната држава. Тој додава дека факт е оти кога педијатар ќе пријави родител кој одбива да ги вакцинира своите деца, „речиси секогаш судот е исклучиво на страната на родителите“.
„Споменатиот закон за заштита на населението од болести е спротивен на законот за регулирање на правата на пациентите, кој вели дека родителот има право да одлучи дали неговото дете ќе прими вакцина“, вели тој.
Тој истакнува дека е неопходна вклученост на целото општество за да се реши овој проблем околу вакцинацијата.
Автор: Александар Настевски