Има една песничка за деца на српски јазик чиј стих вели „Кад је тата ту, све је јухуху“. И навистина, иако не сум склона да генерализирам, кога ќе размислам, мајките беа главно оние што се грижеа и негуваа, додека татковците беа задолжени за тој „јуху“ дел. Секогаш е забавно со тато, со тато децата секогаш се глупираат, тато е тој што ги учи да возат велосипед, да играат со топка и да лудуваат. Да резимираме, тато често е „забавниот“ во ова родителско дуо.

И не е чудно што во првата година од животот на детето најголем дел од грижите и обврските на детето паѓаат на мајките, ако тие се оние што остануваат дома на породилно и родителско отсуство, додека татковците работат и имаат само неколку часа на ден (ако имаат среќа) да ги поминат со детето. Но, што подоцна? Што ако мама се врати по една година на својата работа? Тогаш, како се делат родителските одговорности? Дали мајките сè уште го носат на своите рамена најголемиот дел од обврските и грижите за детето, додека татковците сè уште се задолжени за тој „јухуху“ дел или (се надеваме) грижите и обврските се рамномерно поделени?

Овие прашања почнаа да ми се вртат низ главата откако наидов на илустрација на профилот на „Инстаграм“ што го следам, која од некои аспекти ме шокира и ме згрози до тој степен што го проверив календарот за да видам точно во кое време, век и година се наоѓаме. Најтажно ми е што зад профилот стои жена, мајка, која не гледа ништо спорно во илустрацијата што ја сподели.

Накратко, илустрацијата со наслов „Тато, те гледам кога…“ е неколку ситуации во кои се наоѓа измислениот тато, меѓу кои и „Тато, те гледам кога се обидуваш да ја замениш мама во кујната“ или „Тато, те гледам кога не правиш драма ако мама не успее да ти ја испегла облеката“. Имам бескрајна среќа што имам сопруг и живеам во домаќинство во кое никако не се разбира дека кујната или пеглањето е „женска работа“ и уште една обврска која би била накалемена на жените, мајките, на списокот „да се направи“.

Згрозена сум од фактот дека каде било на овој свет, во 2022 година, има татко кој би можел или треба да направи драма за непеглана кошула наместо да земе пегла и да ја испегла.

Дури и делот „Тато, те гледам кога ме забавуваш и анимираш, дури и кога си многу уморен по работа“ ми е донекаде контроверзен бидејќи не гледам потреба од пофалби за нешто што треба да се подразбира. Повеќето мајки што ги познавам отворено велат дека откако добиле дете, запознале сосема ново царство на умор.

Се изнасмеав пред некој ден со перцепциите на една пријателка која е мајка за уморот и напорниот ден што ги имавме пред децата. И јас понекогаш на шега можам да му кажам на сопругот дека еден ден треба да одам на работа да се одморам. Да се ​​разбереме, ова не е драма за тоа колку е тешко и напорно мајчинството, сета таа тежина и труд ги преземам со насмевка на лицето и никогаш порано не сум се уморила и истрошила за подобри работи… Само повлекувам паралела и велам дека не гледам наоколу пофалби како: „Мамо, те гледам кога ме забавуваш и анимираш дури и кога си многу уморна.“

Ниту ги гледам, ниту ги барам, ниту мислам дека се потребни. Родителството е предизвикувачка и тешка работа и за мајките и за татковците, тоа се подразбира. Но, тоа е работа со најдобра можна плата, награда и бонус што можете да си ги замислите. Родителството, воспитувањето и грижата за дете се работа за двајца луѓе (ако среќата и ситуацијата го дозволиле тоа).

И нема штедење на ниедна страна, а апсурдноста да им се заблагодариме на татковците што се таму да го воспитаат своето дете не доаѓа предвид. Прекрасно е што татковците се тука за сите оние „јухуху“ делови од детството, но не заборавајте да бидете тука и за сите оние други, помалку пријатни и забавни работи. Ако не за вашите партнери, тогаш барем за иднината, еднаквоста и светот што им го оставате на вашите деца.

Автор: Нина Шлишковиќ
Извор