Дали некогаш сте сретнале поупорно суштество од дете кое сака нешто? Јас не. И милион пати си помислив: „Зошто не си толку упорен кога бараш изгубена играчка или решаваш проблем како кога се обидуваш да ме убедиш да ти дадам уште едно бонбонче?“ Не постои попосветено и порешително суштество на земјата од петгодишно дете кое решило да слушне „да“ наместо „не“.

За родителите тоа значи бескрајно убедување и изнесување аргументи на често најнесоодветните места (во продавница, на игралиште, на гости). Децата како да чувствуваат дека тогаш сме особено ранливи и дека имаат најголеми шанси да истераат по свое.

Затоа е важно да се прекинат преговорите пред да излезат од контрола. Во спротивно, детето може да прашува повторно и повторно и повторно. За секој случај, да не се премислите.

Зошто децата се толку упорни?

За да престанат да го поставуваат истото прашање постојано, прво мора да го разберете проблемот. Прво, треба да знаете дека „жалењето“ кај децата е научен модел на однесување. Не го измислиле, туку од негде „го собрале“. И ако еднаш, во момент на слабост, сте се согласиле да исполните барање за кое на почетокот не сте сакале да слушнете (и со реченицата „Не ми се верува колку си тежок, еве ти“), детето сфатило дека досадувањето успева!
И како да се поправи?

Како што детето може да го научи секое однесување, исто така може да се одучи со малку труд. Решението ни го дава Лин Лот, коавтор на многу книги за позитивна дисциплина. И тоа е решение кое функционира и за 2-годишни деца и за тинејџери.

И бара да кажете пет едноставни збора: „Ти праша, јас ти одговорив“.

Концептот е едноставен, но не и примената на почеток. Подоцна работите одат полесно. Така, кога седумгодишната Надја ќе побара да јаде сладолед по ручек, а вие ќе речете дека не може затоа што веќе јадела еден, има големи шанси да следува едно „ама, те молам“, потоа уште едно те молам, па уште едно. Чисто да ви биде јасно дека таа навистина го сака тој сладолед.

Наместо безброј пати да повторувате дека не може да добие сладолед и секојпат да давате причини, доволно е тоа да го направите еднаш, а следниот пат едноставно да кажете: „Ти праша, јас одговорив“.

Еве како почнува:

Прв чекор: Прашајте го детето: „Дали некогаш си слушнал за: Ти праша, јас одговорив?“ Детето веројатно ќе каже не.

Втор чекор: Прашајте: „Дали пред малку ме праша дали може да ти дадам уште еден сладолед?“
Детето веројатно ќе каже не.

Трет чекор: Прашајте: „Дали ти одговорив?“ Детето веројатно ќе каже нешто како: „Да, мамо, ама јас навистина…“

Четврт чекор: „Дали ти изгледам како мајка/воспитувачка/наставничка која ќе се премисли само затоа што ме прашуваш истото повторно и повторно (можеби се добри шансите Надја да си замине лута и незадоволна и да почне да прави нешто друго).

Петти чекор: Ако дојде и пак праша, едноставно кажете: „Ти праша, јас ти одговорив“ и ништо друго.

Откако ќе го воспоставите овој систем, ќе биде доволно еднаш да кажете НЕ и да објасните зошто рековте не.

Доследноста е клучна. Откако ќе одлучите да го користите методот „ти праша, јас ти одговорив“, држете се до него. Ако детето продолжи да прашува откако сте ги кажале овие пет збора, едноставно тргнете се. Штом детето ќе сфати дека нема повеќе дискусија, брзо ќе научи дека молењето нема цел и е губење енергија.

Иако ќе ви треба трпение, во одреден момент детето ќе разбере и ќе ги видите резултатите од доследноста.

Автор: Александра Цвјетиќ

Извор