Постојат многу работи што родителите од бумер-генерацијата (оние родени во 50-тите и 60-тите) ги направија правилно кога станува збор за воспитувањето на нивните деца. Една од тие работи е што ги научија на манири и почит. Тие, исто така, ги научија своите деца дека тоа што го прават има одредени последици.

Но, постои една исклучително важна работа на која тие речиси никогаш не ги научија своите деца. Отворено, храбро, без страв да зборуваат за своите силни чувства. А за тоа сведочат многу членови на генерацијата X и милениумците.

Терминот што можеби најдобро го опишува тоа е „лажна хармонија“. Важно е сè да изгледа хармонично и убаво однадвор. А за да се постигне тоа уште пред децата да бидат развојно подготвени, родителите, несвесни за својата грешка, ги релативизирале чувствата на децата и малку размислувале за нив.

Овој недостаток, речиси еден вид емоционална попреченост, лесно се препознава кога се обидувате да разговарате со таквите деца, а денес со возрасните, за негативните емоции и, воопшто, за тоа како можеле да ги изразат додека растеле. Обично ќе се обидат да го избегнат разговорот и ќе видите дека им е многу непријатно. Како да бараат да не зборувате за тоа, да преминете на друга тема. Или незгодно ќе се пошегуваат на сметка на нивните родители кои ги принудувале да ги кријат своите чувства.

А сето тоа, во зрелоста, се манифестира преку неможноста да се поднесе фрустрација и отворено да се зборува за непријатни теми. Она што тие навистина го сакаат е да продолжат како порано. Да го задржите моделот на „лажна хармонија“ затоа што е полесно отколку да копате во вашите емоции и да научите нови вештини за изразување на вашите чувства.

Само да ги премолчат оние теми што ги закопале длабоко во себе.

– Потисни ја болката и потисни ја траумата. Не зборувај отворено за тоа бидејќи тогаш ќе мора да ги лекуваш траумите и да го прекинеш циклусот. Важно е да се задржи имиџот на хармонија, дури и ако во сето тоа всушност нема ништо хармонично – би ви рекле бумерите, но и нивните деца или барем оние што успеале да ја препознаат како шема на растење.

Трикот е во тоа што некогаш постоеле вредности кои биле различни од денес. Наместо пари и материјално богатство, исклучителна вредност имаат дисциплината и послушните деца. Сигурно нема ништо лошо во тоа, доколку се постигне на вистински начин, со трпение и разбирање. Проблемот е што погрешните работи беа „срамни“. Дете кое плаче, кое бара нешто, кое има став. Стремежот на бумер-родителите беше сè да изгледа совршено однадвор, децата секогаш да кажуваат „добро утро“, да се насмевнуваат и да бидат фини. Немаше премногу грижа за тоа како се чувствуваат. Потребите на децата не беа приоритет.

Се разбира, ниту еден родителски стил не е без недостатоци. А родителите генерално се трудат да ги следат наметнатите принципи на општеството и времето во кое живеат, своите внатрешни чувства, но и она што го презеле од родителите преку воспитувањето. Денешната генерација деца веројатно еден ден ќе ги преврти очите по сите родителски текстови што ги пишуваме денес. Сето тоа е дел од процесот.

Но, да се надеваме дека научивме една работа. Промената се случува само кога ќе собереме храброст да ги започнеме тие тешки разговори. И кога ќе нурнеме во нашите длабоко закопани трауми.

Извор