Постојат многу истражувања и анкети за тоа кои квалитети треба да ги поседува наставникот за да биде сакан и почитуван од неговите ученици. Трпение, објективност, доследност, стручност, смисла за хумор… се неколку што ги споменале учениците. Претпоставуваме дека сите овие квалитети се пожелни кај сите луѓе во која било професија.

Не сум направилa никакво истражување или анкета, но врз основа на долгогодишната работа во образованието и во разговор со моите колеги, овие се квалитетите што ние, наставниците, ги сакаме и ги цениме кај нашите ученици:

-трудољубивост и внимание во работата

-добра соработка на час

-разбирање за проблемите на наставниците

– учтивост во однесувањето и комуникацијата

-мотивација и интерес за работа.

Оваа листа не е конечна. Секој што работи со деца може да додаде повеќе квалитети што треба да ги има ученикот. Продолжувањето на таквата листа ќе зависи од карактерот, темпераментот и личните афинитети на секој наставник. Лично, би додала искреност и духовитост. Но…

Искрено девојче

Четиринаесет години им предавав на постарите класови, а потоа почнав да работам со помлади деца на училишна возраст. Не можам да опишам колку беше тешко на почетокот. Имав впечаток дека почнав да се занимавам со некоја сосема нова работа. Сè на сè, се чувствував како вистински почетник. Особено ми беше тешко во прво и второ одделение бидејќи нема ниту читање ниту пишување. Главно се сведува на цртање, пеење и постојано повторување.

Според планот и програмата за англиски јазик во прво одделение, тогаш беше потребно учениците до крајот на септември да совладаат само неколку бои, неколку збора поврзани со училишен прибор, броеви до десет и три поздрави на англиски јазик.

Откако безумно ги повтори истите зборови и фрази, едно девојче ја крена раката и ме праша: „Дали вие знаете англиски?“ Целосно збунета од прашањето и начинот на кој беше поставено, речиси пелтечев и реков: „Па, претпоставувам дека знам нешто, што мислите вие… Дали знам англиски?“ „Па, мислам дека не знаете ништо особено“, гласеше одговорот.

Момче со смисла за хумор

Бев на почетокот на моето работно искуство. Им нагласив на моите ученици дека можат слободно да ме прашаат ако нешто не им е јасно или дали сакаат да знаат што значи некој збор што не е вклучен во наставната програма.

Ученик од седмо одделение ми пријде со парче хартија на кое беше напишан збор што ми беше сосема непознат. Му ветив дека ќе му кажам на следниот час. Штом стигнав дома, почнав да го барам „дадениот“ збор во сите тогашни речници што ги имав. Бев заинтригирана. Ѝ се јавив на колешка на телефон, но и таа не можеше да ми помогне.

На почетокот на следниот час, му пријдов на ученикот и му реков дека не успеав да го дознам значењето на зборот. Тој мавташе со раката и со насмевка ми рече: „Не е важно, наставничке, јас секако го измислив“.

Девојчето беше прилично искрено затоа што мислеше дека нејзината учителка знае да брои до десет, знае да именува неколку предмети и бои и знае да каже „хелоу“, „бај“ или „си ју!“. Па, тоа е сè што таа имаше шанса да види.

Момчето, пак, покажа дека не само што е духовито (неколку мои колеги користеа друга придавка), туку е и креативно затоа што зборот изгледаше многу „англиски“.

Признавам дека не ми беше пријатно во двете ситуации. Денес, од оваа перспектива, ги доживувам како анегдоти и со задоволство се сеќавам на нив. Останува, сепак, прашањето колку искреноста и смислата за хумор навистина се вреднуваат не само кај учениците, туку и кај луѓето воопшто – особено ако нивните особини нè „удираат“ по суетата, што е повеќе или помалку присутна кај секој од нас.

Автор: Марина Раичевиќ/ професор по англиски јазик

Извор