На полето на научното истражување насочено кон развојот на децата толку нешта многу брзо се менуваат, што јасни насоки и не постојат, а во генерацискиот јаз не запаѓаат само родителите, туку и струката, вели педагогот Снежана Голиќ, додавајќи дека она што се учело пред една деценија денес не држи вода.

Затоа е важно педагозите и психолозите да поминуваат што повеќе време во ходниците, училниците, градинките, на воннаставни активности, но и да ги слушаат денешните татковци и мајки и нивните проблеми. Педагогот Снежана Голиќ говори за оваа неисцрпна тема.

-Една од најголемите промени дојде со социјалните мрежи, каде што детето стана статусен симбол на родителите, како доказ дека тие се успешни, фокусирани, посветени – вели Голиќ.

-Со години се користеше познатата изрека „сè доаѓа од дома“, а како резултат на тоа се зголемуваше срамот на семејството за секоја грешка на детето. Сѐ почесто родителите не можат да го поднесат сето она што го носи младоста, што значи лутањето, грешките и падовите. Во многу случаи очекуваат одличен успех во најдобрата гимназија, иако детето, на пример, е повикано во репрезентација за одреден спорт, а за тоа би требало генетиката и другите фактори да бидат извонредни. Во такви училишта, широк спектар на интереси значи дека не можеме да бидеме најдобри во секој предмет. Како се снаоѓа детето во општеството, дали знае да каже „не“ кога сите велат „да“, колку искуство има, колку е самоуверено, односно вредностите се занемаруваат во денешното образование затоа што тоа не можете да го ставите на социјалните мрежи.

Преамбициозното родителство, кое подразбира плаќање за 300 приватни часови, чести посети на училиште, притисок врз наставниците, не е ништо друго, туку убаво спакувано запоставување, додава таа.

Критичко размислување и премногу приспособени деца

-Детето треба да се мери по тоа колку труд вложува, а не по резултатите, што не значи дека оценките не се важни, вели Голиќ, туку дека треба да си ги прошири видиците, а на родителите ќе им биде полесно кога ќе видат дека некои од проблемите со кои се занимаваат во адолесценцијата, науката веќе одамна ги препознала. Мојот ментор велеше: „Ако сите добро се сложуваат во пубертетот, некој не си ја врши работата добро“, или тинејџерот не смее да каже, или родителите баш не се грижат и дозволуваат сè. Тоа е период кој подразбира мал „прстен“, кој би требало да остане полн со љубов, па дури потоа следува сето останато. Слепата послушност како знак на добрина и квалитет доведе многумина во стапицата на предаторите. Традиционалниот начин на образование, во кој возрасните секогаш поставуваа прашања, пропадна само затоа што сите авторитети не беа добронамерни, туку ја злоупотребија својата положба – и приватната и деловната. Само развојот на критичкото размислување ќе може да ги заштити децата од ова. Премногу приспособените деца, кои сфатиле дека треба да им угодат на авторитетите за да имаат „мир во куќа“, лесно се воспитуваат додека се мали, но тие се тешки за самите себе подоцна, бидејќи порано или подоцна родителите излегуваат надвор од нашите животи – предупредува Голиќ.

„Стручна помош ќе се бара само кога детето ќе ги расипе оценките, а не поради силните расправии што ги имале дома, затоа што со петките се добивало впечаток дека сè е во ред – вели таа, па додава дека ако ученикот стане во четири наутро за учење, тоа можеме да го толкуваме како проблем во најава.

-Без слободно време, тинејџерот не може да се пронајде себеси. Треба само да му е здодевно за да види по кој пат животот ќе го „влече“ и со што ќе го пополни слободното време. Родителите велат: „Зарем само да лута и да се шета, да си го гледа телефонот, да излезе, да го земе улицата?“ Тој е делот кој можат донекаде да го контролираат и да им помогнат на децата да најдат различни интереси. Бидејќи биологијата не ја учиме само од книга, туку и со шетање низ шумата, хемијата може да се разбере во кујната, додека посетата на некој град може да биде лекција по историја и географија. Тоа некако го заборавивме.

Автор: С. Милачиќ

Извор