Зад мене се околу две илјади психотерапевтски сесии и затоа се осмелувам да напишам ваков текст. Психотерапевтот не треба да суди. Но, се созреало во таа улога, па разбирам дека некои теми не можат да поминат без тон на осуда.

Многу адолесценти и многу возрасни поминале низ моето советување за психотерапија и имале искуства на отфрлање или запоставување од страна на еден или двајцата родители, во детството или пубертетот. Ваквото одбивање се случило главно кога еден од родителите целосно или релативно заборавил на своето дете од првиот брак по разводот, кога склучил ново партнерство или имал дете во ново партнерство. Тогаш родителот наеднаш почнал да заборава дека е родител. Одеднаш ќе почне да ја става својата нова љубов пред детето, или ќе почне да го става детето од новиот брак пред детето од првиот брак. Така, тој ќе почне да ги дели децата на „деца од прв и втор ред“. Како би го направил тоа еден родител? Искуствата на моите клиенти се различни. Ќе споделам некои за кои добив дозвола.

-Моите родители се разведоа кога имав 13 години. Потоа, татко ми редовно ме „отпушташе“. Не доаѓаше кога го чекав на 16 години во одреденото време на одреденото место, за да го поминеме денот заедно. Го чекав два и пол часа, оправдувајќи го во меѓувреме дека мора да доцни со причина, за на крај со скршено срце да сфатам дека нема да дојде. Еднаш, кога имав 17 години, по ваквото однесување на татко ми, кога се вратив дома, легнав под масата како мало дете и останав таму до крајот на денот. Ако мајка ми тогаш повикаше брза помош, веројатно истиот ден ќе завршев во душевна болница. Мислев дека не сум доволно добар син, додека ти не ми објасни дека татко ми има проблем со себе.

-Мајка ми едноставно замина со друг маж кога имав 7 години. Тој човек не сакаше да ме земе и мене, па останав кај татко ми. Таа ја доби мојата полусестра во нејзиниот нов брак, но никогаш не ме повика да ја посетам во куќата на тој човек каде што живееше. Веројатно не сакаше да стапнам на неговиот имот, а јас сакав да имам однос и со него и со мојата полусестра. Цел живот растев со некакво убедување дека сум несоодветна, дека сум погрда или поглупава од другите деца и луѓе, и затоа мајка ми, очувот и полусестрата не ми дозволуваа пристап до нив и нивната куќа. Мајка ми сама ме носеше на колачи еднаш на два месеци, а јас растев копнеејќи по неа. На крајот, кога веќе не можев да ја поднесам болката што ми ја предизвикуваа, го прекинав контактот со нив. Никогаш повеќе нема да разговарам со нив бидејќи сè што можам да добијам од нив е повеќе повредување.

Не заборавајте дека тоа се луѓе кои ги среќавате секој ден и не можете да ги видите нивните рани. Раната во психолошка смисла не е очигледна со голо око. Тоа се, на пример, одличните доктори кои ве лекуваат, професори кои ве подучуваат, пекар кој се насмевнува и ви продава топли колачи за појадок секое утро, или децата од вашата зграда на третиот кат, но и многу други. Сосема нормални и обични луѓе.

Ваквиот третман на запоставување и отфрлање во детството би довел до различни проблеми и однесувања кај адолесцентите и возрасните, како што се: недоверба кон луѓето, недостиг на самодоверба, чувство на погрешност и неисправност за себеси, страв од приврзаност, оттурнување на луѓето со цел да се избегне приврзаност, чувство на несигурност во интимните врски и пријателства, прекумерни барања за уверување од партнерите дека се сакани, скокање од една врска во друга и многу други проблеми како депресија и анксиозност.

Ниту едно дете не заслужува да не му се јави родителот, да не пристигне навреме, да не се грижи.

Околу две илјади психотерапевтски сесии подоцна, се осмелувам да им го кажам следново на таквите родители: Од каде ви е правото да мислите дека животот е премногу тежок за вас кога ќе се роди дете? Што ви дава за право да мислите дека сепак се работи за вас, за вашиот љубовен живот и вашите себични потреби? Повеќе не се работи за вас, туку за потребите на детето! Од каде го добивте правото да ги делите вашите деца на „прв и втор ред“?

Ниту едно дете на овој свет не заслужува да доживее отфрлање и лишување по разводот на неговите родители. И вината не е во детето, иако детето често прераснува во возрасен човек кој си припишува некаква неправда за да се обиде да објасни зошто не било прифатено од родителот по разводот.

Драги мои запоставени или отфрлени возрасни, не сте вие ​​виновни. Вашиот родител кој ве запоставил, најверојатно страдал од недостиг на сочувство, незрелост на личноста, егоцентричност, неодговорност, недостиг на самоиспитување, недостиг на совест. Тој всушност страдал од разни отстапувања во сопствената личност што го направиле незрел и неспособен родител. Со самото раѓање сте заслужиле грижа, внимание, љубов и присуство, а јас ви го потпишувам тоа. Нема потреба да се биде подобар од другите деца за да заслужите такво нешто. Напротив, вистината е дека вашиот родител не ве заслужил, иако имал среќа да бидете негов подарок што не знаел да го цени. Како подарок и со крената глава, ние мора да продолжиме чесно да постоиме, а јас како ваш психотерапевт (или некој друг роднина) ќе продолжам да стојам со вас и чесно на ваша страна и јавно да зборувам.

Автор: Ивана Синѓиќ/ дефектолог и семеен психотерапевт

Извор