Јас ја имав најневеројатната дадилка за моите синови кога беа мали. Ја викавме Ени. Таа ги гледаше двете мои момчиња додека не почнаа да посетуваат претшколска настава, така што беше со нас речиси шест години. Се враќав дома од работа и ѝ дозволував да има контрола некое време за да можам да ја гледам како комуницира со нив. Секогаш бев изненадена од тоа што изгледаше како да има магични трикови за да натера мало дете да ја слуша.

Кога Ени ќе излезеше од вратата, работите се менуваа. Дали „попладневно губење на слухот кај малите деца“ е нешто кое се јавува како синдром? Можеби го започнале денот со одредена доза на послушност и сето тоа го искористиле во тој период. Колку и да посакувам тоа да беа можностите, сигурна сум дека проблемот беше во мене. Ени знаеше дека со викање или мито не може да се натера мало дете да слуша.

Ова се 5 работи што ги научив од неа кои дефинитивно треба да ги примените со вашето малечко:

Вашиот глас нека биде нешто што децата сакаат да го слушнат.

Кога Ени беше таму, таа беше целосно фокусирана на моите деца. На крајот на краиштата, тоа ѝ беше работа. Така таа цел ден разговараше со нив, им читаше и играше. Тие беа желни да ја слушаат затоа што таа комуницираше со нив од други причини, а не само за корекција или давање наредби. Во меѓувреме, ќе се вратев дома од работа и ќе требаше да подготвам вечера и да завршам некои обврски низ куќата, така што голем дел од мојата интеракција со нив беше одржување, а не поврзување. Ако вашите деца знаат дека единствениот пат кога ќе разговарате со нив е за да им кажете што да прават или да не прават, на крајот ќе ве исклучат.

Спушти се на нивно ниво (во однос на висина и контакт со очите)

Ова е тоа што веројатно веќе го знаевте, но со кое најмногу се борите. Сакав моите деца да ме слушаат од другата страна на собата со свртен грб. Дадилката Ени беше висока, па за да разговара со децата, мораше да се наведне или да клекне и да ги гледа в очи. Ако навистина сакате вашето дете да слуша, клекнете, погледнете го в очи и употребете мимика. Не само што ќе им го привлечете вниманието на малите на овој начин, туку и ќе ги натерате да се чувствуваат важни. Личноста што најмногу ја сака детето застана на исто ниво! А замислете каков е животот кога гледате во колената на луѓето по цел ден. Мислам дека затоа децата толку многу ги сакаат домашните миленици. Тие всушност можат да ги погледнат в очи.

Комуницирајте јасно

Децата се буквалисти. „Сакате да ги кренете вашите коцки?“ – ова може да се почувствува како нежен начин да му кажете на вашето дете да го раскрене нередот, но во номинална вредност, тоа е прашање кое резултира со одговор – да или не. Најверојатно одговорот од вашето дете ќе биде „не“. Јасната комуникација значи и давање по една наредба. Замислете дека имате 3 години и слушате: „Кренете ги вашите коцки и ставете ги боите на место за да ги облечеме чевлите и да одиме да го запознаеме Леви во паркот. Ќе земеме сладолед на пат кон дома ако сте добри!“ Не знам за вас, но сѐ што слушнав е дека ќе има сладолед.

Фокусирајте се на тоа што треба да се прави наместо на она што не треба да се прави

Не ја слушав често дадилката Ени да зборува негативно. Тоа беше резервирано само за моментите кога децата беа во опасност. Кажете му на детето: „Не допирај ја таа рачка“ или „Стоп!“ додека излегува на улица, па ќе го натерате да го направи токму она што го сакате: ништо. Во кое било друго време, да им кажувате на малите деца што да не прават, не им дава многу опции, освен ако не очекувате да бидат целосно мирни. Претпоставувам дека тоа е прилично нереално. Затоа, наместо „Не оставајте ги играчките на подот во кујната“, обидете се со: „Ве молам, тргнете ги играчките надвор од кујната за да не се сопнам.“

„Омекнете“ ги наредбите со додавање избори

Ова е мала измама на умот, но ја гледав Ени како ја совладува уметноста на пренасочување преку нудење избор. Ако кажете: „Време е да го исклучите телевизорот за да можеме да се облечеме и да одиме во продавница“, фокусот на вашето дете ќе биде на фактот дека телевизорот се исклучува. Ако кажете: „Го исклучувам телевизорот за да одиме до продавница. Дали сакате да ги носите вашите зелени или сини чорапи?“ – можеби сè уште ќе добиете одговор за телевизорот, но сега, мозокот на вашето дете е во режим на одлучување и тоа се чувствува овластено.

Автор: Аби Ватс

Извор