Јована Папан, тренер за родители, зборува за односот меѓу возрасните и децата денес и во 80-тите години…

-Веќе неколку века едноставно не знаеме што да правиме со децата – пишува Светомир Бојанин во неговата книга „Гордиевиот јазол на младоста“.

-Мојата мајка има 82 години. Кога растела во повоен Белград, главната причина за кавгите меѓу соседите биле децата. Од 2 до 5 часот попладне никој не смеел да ја извади главата од станот во дворот, за да не го наруши маалскиот попладневен одмор. Строгиот управник бил извор на страв и трепет, а и другите возрасни лица не биле многу различни во однос на воспитувањето на туѓите потомци со сите неопходни средства, што предизвикувало постојани конфликти и тензии меѓу соседите. Сè на сè, децата беа, што се однесува до возрасните, ужасни, лошо воспитани, груби и требаше да бидат невидливи.

Кога растев во 80-тите, децата исто толку многу ги нервираа возрасните. Ни ги дупнуваа топките, ни го сечеа јажето за скокање, ни викаа од прозорецот да молчиме, не полеваа со вода. Ниту ние не им останавме должни – не од инает, туку затоа што бевме деца и правевме детски глупости. Сакавме да ѕвониме низ соседството и да бегаме, а еднаш дури и го срушивме клепалото на Велипеток затоа што беше идеална замена за одбојкарска мрежа и ни беше досадно. Сè на сè, што се однесува до возрасните, бевме ужасни, невоспитани и груби, а најдобро ќе беше да бевме невидливи.

Денес има помалку деца од кога било, но некако премногу. И веќе не ги плаши строгиот старател, туку се дрски, исто како нивните родители. Лето е, а кога ќе стивнат жештините, излегуваат да „блеат“, но во паркот ги касаат комарци, па седнуваат на верандата од зградата. Зборуваат, прават врева, им пречат на станарите. Дури и кога почнало да врне, тие се упатуваат кон домофонот да видат дали некој ќе ги пушти внатре. Потоа викаат, прават врева и ја валкаат зградата. Постојана тема се на вибер-групите.

„Повторно деца“, „Отидоа“, „Еве ги пак!“ Атмосферата меѓу станарите е на ниво на „глутница волци ја опколи зградата“, или како во хорор-филмот „Напад на полициската станица 13“. Кој ги пуштил, што правеле, под чиј прозорец викале, кај кого отишле, кому дрско му одговориле. Слики, скриншот-фотографии од камерата. Чии се, колку години имаат, да ја известиме полицијата, директорот на училиштето… Сè на сè, децата денес се ужасни, непристојни, безобразни, а најдобро би било да се невидливи.

А децата се секогаш исти – незаинтересирани за нашата идеја за тоа што треба да бидат, снаодливи во нивната глад за живот и радост. Тие излегуваат од пукнатините на градскиот бетон и асфалт како глуварчиња, барајќи го своето место под сонцето. Урбанистички непредвидени, освен пред екранот во нивната соба, каде што никому не му пречат, додека не станат зависници, депресивни или чудовишта чие постоење не можеме да го сфатиме.

„Каков свет сме оставиле за нашите деца, во таков мораме да ги воспитуваме“, вели Бојанин. Ниту тие бетонирале и асфалтирале, ниту се образовале, ниту создале владејачки систем на вредности и начин на живот во кој се прифатливи само оние детски занимации кои се организирани и платени, поради што родителите мора да заработуваат дури и повеќе и уште помалку може да им се посветат и да ги едуцираат.

А, не се виновни ни нашите соседи – ние само сакаме да бидеме граѓани-модели кои уживаат малку мир во своите домови и згради и кои не мора да ги трпат овие ужасни, невоспитани и груби суштества. Што би рекле во вибер-групата: нека одат на друго место.“

Извор