Родителите често се жалат дека нивните деца бараат многу внимание, и тоа е точно, но за среќа, всушност им треба помалку внимание отколку што бараат.

Сепак, повеќето родители не го знаат тоа и во одреден момент сфаќаат дека е пет до дванаесет бидејќи забележуваат дека нивното дете никогаш не се заситува и никогаш нема да биде задоволно. Ова е најмногу затоа што децата сакаат да бидат видени, но најчесто тие всушност само се гледаат. Многу родители на крајот неволно обрнуваат внимание на нив затоа што повеќе би сакале да читаат нешто или да прават нешто друго. Но, дотогаш децата веќе се навикнале на нивното постојано внимание и станале зависни од него. Ако некои мајки се чувствуваат агресивно поради тоа, тоа е здрава реакција.

Сакаме постојано да им бидеме драгоцени на нашите деца, а ако чувствуваме блокада во меѓусебниот контакт, стануваме агресивни затоа што веднаш се чувствуваме помалку вредни. Во исто време, не го гледаме едноставниот факт, а тоа е дека за децата апсолутно не е неопходно постојано да ги надминуваме нашите граници.

Можам само да повторам: на децата навистина не им е потребно преголемо внимание.

Во првите шест-седумнаесет месеци им треба, но потоа не. Не е вистина дека со ова однесување го отфрламе нашето дете и сме ладни кон него, туку се работи за грижа за сопствените потреби. Станува збор за тоа дека јас сум човек, не само татко или мајка, и дека ниту сум подготвен ниту способен постојано да му служам на своето дете.

Како добар пример може да ни послужи следната приказна: една мајка добила одлична бизнис-понуда, па таткото ги презел домашните обврски во наредните три години. Детето тогаш имало две и пол години. Родителите дојдоа кај мене на советување бидејќи таткото се чувствувал отфрлен како маж, а неговата сопруга не знаела како да се справи со тоа. Таа тоа го опиша вака: – Кога ќе се вратам од работа помеѓу 18 и 19 часот, мојот син веќе ме чека и сака да ми раскаже за сето она што го доживеал во текот на денот. Во исто време, тој го бара целото мое внимание, до моментот кога ќе заспие, а често пати и јас заспивам со него. Не сакам да го молам сопругот да го однесе в кревет бидејќи тогаш сигурно би добила расправија дека не сум дома цел ден и речиси воопшто не поминувам време со мојот син.

Решението за овој проблем би можело да биде мајката да го фати синот за рака и некое време да го слуша, а потоа да го пушти и да му каже дека сега сака да разговара со неговиот татко. Жените често прашуваат дали детето ќе се чувствува отфрлено или луто, што е многу веројатно, но тоа нема да трае долго – најмногу четири дена. Синот, се разбира, ќе има апстиненциска криза кога ќе му ја одземат „дрогата“ и тоа на почетокот е страшно. Во таква ситуација, мајката едноставно треба да седне на каучот до таткото. Кога синот по неколку минути ќе почувствува дека работите се во ред меѓу нив, во наредните денови ќе седне меѓу родителите, а потоа покрај нив. Токму така треба да биде.

Имено, двегодишните деца немаат поим како треба да биде. Знаат само како било досега: знаат дека имаат родители кои секогаш биле тука за нив и им го посветувале целото време. Меѓутоа, во одреден момент родителите мора да почнат да ја менуваат ситуацијата и да го прошират светот на искуства на своето дете. Во принцип, децата немаат проблем со ова и тие по неколку дена се навикнуваат на новонастанатата ситуација.

Извадок од книгата „Пет основи на семејниот живот“, од Јеспер Јул.

Извор