Многупати се фаќам себеси како им кажувам секакви работи на моите деца: ги обвинувам дека се мрзливи, дека не учествуваат во домашните обврски, играат премногу игри и се грижат само за играчките и материјалните работи. Јас врескам, убедена дека ништо од она што јас и мојот сопруг им го кажуваме со години не им влегло во малите убави глави.
Перцепцијата за нас, современите родители, потекнува од желбите на нашите деца, кои постојано се опкружени и бомбардирани од примамливите новитети на потрошувачкото општество. И сакаат да се вклопат во општеството, да имаат или да бидат како сите други деца. Па, и ние возрасните не сме имуни на тоа, нели? Во спротивно, не би купувале автомобили кои тешко можеме да си ги дозволиме, и тоа на кредит, да купуваме брендирана шминка или да ја „трошиме“ картичката за нови чизми.
Но, ми се чини дека во нашата секојдневна, навидум ситна критика кон децата, забораваме на сè што правиме и разговараме со нив, сè што тие апсорбираат од нас. Дека сето тоа има смисла, и дека е таму, присутно во нив, а едноставно не сме секогаш подготвени да го видиме и пофалиме. Две неодамнешни ситуации со моите деца ме скршија на парчиња и ме натераа уште еднаш темелно да размислам колку е важно (макар и малку) времето што го поминуваме во разговор, гушкање со нив, покажувајќи им како се живее животот според вредностите кои се важни, бидејќи така најдобро учат.
Пред неколку дена се враќам од работа, уморна, и гледам што ме чека дома – да видам дали ја завршиле домашната задача, по што имаат тест, што да се прави за ручек, ужина за на училиште, како и да ги „испеглаат“ нивните меѓусебни несогласувања. И ме чекаат наредени во ред и разговараат за нешто. Тие се насмевнуваат од уво до уво и ми подаваат шарена (рачно украсена) кутија. И последното колаче, зачувано за мама.
Го отворам и за кратко време се редат пораките, напишани со детска рака и почнувам прво да се тресам, па да плачам. Затоа што и јас често во напорното секојдневие полно со обврски, брзање, нервоза, не гледам дека нашите деца, сепак, впиваат сè што ќе им кажеме, сите оние мали работи и ритуали со кои ги опсипуваме, тие ја примаат со отворено срце љубовта што им ја даваме. Плачев така најмалку пет минути (додека сопругот ми се смееше, а всушност знам и тој беше среќен), целосно обземена од чувства и лута на себе што живеам во некаков постојан грч, со дилеми кои ме мачат: дали правам сѐ како што треба, какви луѓе ќе станат моите деца, дали сум лоша мајка, колку им се посветувам и дали сите тие родителски грешки што ги правиме се толку страшни што ќе остават страшни последици за децата.
Глупава сум, знам, но често тоа е посилно од мене, а веројатно се препознавате во овие редови. Затоа ја пишувам оваа приказна, за да се потсетам ШТО Е НАВИСТИНА ВАЖНО. Дека децата се огледало на нас самите и дека сето она вредно, убаво, големо и мало, направено со љубов, о да, драги мои, и тоа како е важно. И стои, складирано во нивните глави и срца, и се надевам дека ќе остане таму.
Одам на „отворен ден“ во училиштето на мојот Алекса, кој е второ одделение. Наставничката вели дека ја обработувале бајката „Рибарот и златната рипка“. И ги прашала учениците што би посакале кога би имале златна рипка. Некој рекол автомобил, некој поголема соба, некој ништо, а нашиот син рекол – брат! Детето има две сестри и му недостига друштво со момчиња, па мислел дека мајка му ќе му го реши „проблемот“. Иако не можам да му ја исполнам желбата, ме трогна тоа што не посакал ништо материјално, иако ги знам сите негови момчешки желби за „Мајнкрафт“ и лего-коцки. И морав, пак, малку мајчински да си поплачам…
Нѐ чекаат уште милион предизвици, пубертет, растење, наоѓање на нашиот пат во овој свет кој не ни е по волја и во кој не се чувствуваме удобно. Но, малите работи ми носат толку многу радост во срцето, како мојата љубов, нашите деца и љубовта што ми ја враќаат. И мораме да знаеме, секој ден да се потсетуваме што е всушност важно да им кажуваме, што да правиме, знаејќи дека нашите деца, на крајот, ќе научат речиси сè што знаат за светот (барем додека се толку млади) од нас.
Автор: Ангелина
912