Децата поинаку ја доживуваат осаменоста – не знаат да ја препознаат и погрешно да ја толкуваат
Како возрасни, а особено како родители, понекогаш навистина сакаме да бидеме сами и да уживаме во осаменоста и тишината. Ова не значи дека сме осамени, но ни треба самотија. На децата многу поретко им е потребна таа осаменост, или барем мислат дека им треба многу поретко.
Ова, пак, значи дека децата имаат многу поголема веројатност да бидат осамени отколку возрасните. Бидејќи постојано им е потребно друштвото од нивните врсници и затоа што навистина сакаат да бидат со нив и да се дружат, штом се сами, тие се осамени. И тоа е природно, разбирливо со оглед на нивната возраст. Но, има уште нешто интересно – децата не знаат дека се осамени, поточно, не знаат дека тоа чувство е всушност осаменост.
-Она што возрасен може да го опише како чувство на осаменост, детето може да го опише како да му е досадно или како да не се чувствува добро – вели д-р Џејсон Кристоферсон, клинички психолог и невропсихолог.
Важно е да се препознае дека јазикот на децата се однесува на емоциите
Истражувањата покажале дека осаменоста и изолацијата меѓу децата и тинејџерите доведуваат до зголемен ризик од депресија и анксиозност. Истражувањето на непрофитната организација „Ментал хелт Америка“ покажало дека две третини од децата на возраст од 11 до 17 години се чувствуваат под стрес поради осаменоста.
– Тоа е комплексна емоција бидејќи осаменоста може да се појави дури и кога сме во група пријатели. Сè уште може да постои чувството на осаменост затоа што на децата може да им биде тешко да зборуваат за нив, па дури и да ги дефинираат за почеток – вели д-р. Кристоферсон и објаснува дека слушањето е добар прв чекор.
– Кога детето вели дека му е досадно и дека не сака да прави ништо и повеќе би сакало да седи, родителот може да каже: „Звучи како да се чувствуваш тажно“ или „Тоа звучи како да се чувствуваш вознемирено“, за да ја опише анксиозноста во однос на тоа како се чувствува детето. Кога детето кое вообичаено се дружи со своите другари или постојано разговара со нив одеднаш не сака да го прави тоа, или поминуваат денови, недели без да покаже интерес да се дружи со другарите, тоа е важна промена во однесувањето на која треба да обрнеме внимание – заклучува Кристоферсон.
