Детето што се преплавува со обврски не е амбициозно, туку мисли дека љубовта и почитта мора да се заслужат уште во детството и дека тие работи не им припаѓаат на сите деца.

Поради стравовите и непријатните чувства, тие прибегнуваат кон обврски. Не можат долго да бидат слободни и не можат без редовна потврда за нивната вредност. Тие тоа го нарекуваат „јас сакам“, а родителите „таа/тој го сака тоа“, а ние експертите најчесто го нарекуваме „функционална анксиозност“.

Работохолиците сакаат да работат. Но, не е така. Дали сакаат да работат или им е тешко да бидат слободни и сами со себе, па не се опуштаат ниту на море, па и на 40 степени мора да направат нешто и на сè да даваат „смисла“?

Така е и со децата.

Само работохолик сака статус и пари. За да се ​​докажува.

А детето за да добива петка и медали. Исто така, за да се докаже.

А кој има силна потреба да се докажува пред другите?

Оној што не ја гледа својата внатрешна вредност.

И така…

Дозволете му на вашето дете да „сака“ повеќе од две активности надвор од училиштето, но барем послушајте ме и кажувајте му секој ден дека и вие и врсниците и роднините ќе го сакате и ќе го цените исто, дури и без тие исполнети 50 работни часа неделно и со двојка како оценка, наместо медал. Релаксирајте ги малку.

Не знам зошто децата имаат зголемена потреба да се споредуваат.

Веќе гледам некои како си коментираат во себе: „Да, треба да го помине цел ден на улица, гледајќи во својот телефон“.

Не. Ништо не треба да прави цел ден. Ниту да се одмора, ниту да се шета по улиците, ниту да гледа во телефонот, но исто така, ниту да учи и да завршува задачи по цел ден. Туку да прави од сè по малку и да има барем 3 слободни часа неделно за поминато време со целото семејство.

На овој начин воспитувате возрасен услужлив човек, а не вечно зафатен и напнат перфекционист… Но, во ред.

Автор: Снежана Голиќ

Извор