Да се ​​биде родител е забавно и убаво, но секако најтешката и најодговорната задача што ја имаме во нашите животи. Секој човек сака да биде добар родител за своето дете, а повеќето од нив се трудат да станат тоа. Сепак, дали знаеме и дали можеме да ги воспитуваме нашите деца и да бидеме добри родители?

Денес, многу семејства имаат стил на демократија како основа на нивното функционирање. Тоа се рефлектира во тоа што гласот или мислењето на родителот има иста вредност како и гласот на детето, а понекогаш гласот на детето е многу поважен. Освен тоа, не е туѓо ниту мислењето дека важи правилото дека родителот треба целосно да ги жртвува сопствените потреби за да го усреќи сопственото дете. Во денешно време фокусот на вниманието на родителите е префрлен од однесувањето на детските емоции. Оваа промена доведе до многубројни последици и нарушувања, од кои само некои се анксиозни нарушувања кај децата и тинејџерите и депресија. Иако е исклучително важно да ги слушаме детските емоции, да бидеме свесни за нив и да зборуваме за нив, главната задача на родителите треба да биде да создадат безбедна и стабилна средина за нивните деца.

Особено треба да се нагласи дека родителите се одговорни за поставување на границите, бидејќи поттикнувањето на децата да бидат слушнати, поддржани и сакани не го исклучува родителското влијание врз стекнувањето трпение, самосвест и други квалитети кои можат да се развијат кај децата токму со поставување граници неопходни за живот.

Поставувањето граница за некого значи да се одреди што е дозволено, а што не. Детето сè уште нема развиено чувство за реалност, што значи дека желбите на детето се неограничени. Често не разбира дека тоа што го сака може да биде опасно и штетно. Детето нема чувство за мерка и по правило претерува и е управувано од принципот на пријатност кој налага дека неговите желби мора да бидат остварени.

Во првите фази од неговиот развој, детето функционира природно, што значи дека се потпира на она што го чувствува кога го оценува светот. Сè што му е непријатно, детето го оценува како штетно и лошо, а она што му е пријатно, корисно и добро. Принципот на пријатност се изразува преку желбите: кога она што го сака не може да му се исполни, тогаш се чувствува спречено, фрустрирано, па затоа и непријатно.

Која е улогата на родителите овде?

Ако родителот сака постојано да го усреќува детето, ќе мора да му ги исполни сите желби. Кога такво дете ќе порасне, ќе биде несреќно бидејќи нема да може да го најде својот пат во свет во кој сите други не ги исполнуваат неговите желби. Ќе се шокира кога ќе сфати дека ни неговиот емотивен партнер не го прави тоа. Затоа родителите се тие кои во детството треба да ги научат децата како да ги контролираат своите желби: да се откажат од некои, и да го одложат исполнувањето на други на некое време. Така, тие му помагаат да прерасне во човек кој ќе знае да ги контролира своите желби.

Луѓето што го сакаат она што е достижно, кои можат да издржат онолку колку што е потребно за да ја постигнат посакуваната цел, ќе имаат задоволен живот. Проблемот со поставувањето на границите е што детето тоа го доживува како отфрлање и негација на љубовта. Кога неговите родители не дозволуваат или забрануваат нешто, тој со своите емоции јасно покажува дека мисли дека не го сакаат. Главната причина е што детето не се разликува од неговите желби. Тоа погрешно размислува: кој ќе ја отфрли мојата желба, ме отфрла и мене како личност.

Дали постои „правилно воспитување“?

Правилното воспитување подразбира обезбедување љубов, се разбира, но и дисциплинирање. Ако родителите доволно му покажат на детето дека го сакаат, нема простор за страв дека ограничувањето на неговите желби ќе биде трауматично и ќе има последици за неговиот подоцнежен развој. Сосема спротивно: покажувањето љубов му помага на детето да развие позитивна слика за себе како вредно човечко суштество, а дисциплинирањето му помага да стане самодисциплиниранo и еден ден да ја преземе одговорноста што треба да ја има како возрасна личност.

Задачата на родителите е да го подготват детето за самостоен живот во општеството. На овој пат постои неопходен конфликт помеѓу родителот кој го претставува општественото и детето со кое управува биолошкото. Не е пријатно да се поставуваат граници за децата, но тоа е должност на двајцата родители. Ако претера, детето ќе стане претерано скромно, а ако му се пoпушта, детето ќе биде разгалено. Вистинската мерка е меѓу тие крајности.

Границите се услов за децата да се чувствуваат безбедно

Цврстите граници, кои ги исклучуваат недоследноста и преговарањето, имаат ефект на намалување на анксиозноста. Воспоставените правила и рутини за секојдневните активности, како што се времето на оброците, времето на спиење, времето за домашна работа и времето на игра, чие почитување го следи родителот, создаваат посакувана предвидливост во животот на детето. Предвидливоста ја намалува неизвесноста, а тоа пак ја намалува нервозата. Кога детето се обидува да преговара за промена на времето за спиење, тоа го намалува неговото чувство на сигурност, бидејќи тогаш детето има лажно чувство дека има поголема моќ од возрасните.

Граници против нарцизмот

За многу семејства, детските емоции, потреби и желби се императив на родителите. Забораваат дека нарцизмот е нормална и развојно соодветна состојба кај малите деца. Доколку раната, развојна нарцисоидност не биде спречена, децата ќе веруваат дека светот се врти околу нив и ќе останат нарцисоидни дури и како возрасни. Родителските граници се наменети да им овозможат на децата да пораснат, да разберат дека не може секогаш да биде по нивно и да бидат трпеливи. Знаејќи дека постои граница и дека често зависи само од добрата волја и задоволството на нивните родители, децата можат да научат да се справуваат со разочарувањето, а благото разочарување предизвикано од поставените граници може да им помогне и на децата да развијат емпатија, но и да ги поврзат со реалниот свет. Во ред е и сосема соодветно ако образложението на родителот оди вака: „Јас ја носам оваа одлука затоа што јас сум родителот, а ти си детето“.

Затоа, следниот пат кога ќе се откажете од родителскиот авторитет, запомнете дека тоа не му помага на вашето дете на долг рок.

Извор