Траумата и ниската самодоверба се тесно поврзани, особено во однос на негативните искуства, вклучително и траумата од детството. Трауматските искуства можат да го нарушат начинот на кој човекот се гледа себеси и неговата способност да ги регулира своите емоции и да влијае врз квалитетот на неговите меѓучовечки односи, вели психологот Ени Танасугарн.

-Кога чувствата на безбедност, предвидливост и припадност на една личност се оштетени, таа може да развие вештини за преживување што ќе ѝ помогнат да се справи со непредвидливи или опасни средини. Сепак, истите механизми за справување што можат да му помогнат на лицето да се приспособи на неповолните услови во една ситуација, може да станат штетни за неговата емоционална и психолошка благосостојба во текот на животот.

Таа посочува три знаци дека траумата влијаела врз самодовербата и самопочитта на една личност.

Емоционална и психолошка зависност

-Возрасните што пораснале во запоставени или нарцисоидни средини често немаат чувство на самопочит затоа што биле условени да бараат надворешна потврда од насилниците – истакнува психологот.

Таа додава дека овие старатели ја зајакнале зависноста наместо да ја охрабруваат независноста, честопати засрамувајќи ги децата за воочената мрзливост, додека не ги научат на основните животни вештини.

-Како возрасни, овие лица може да имаат тешкотии со самодовербата, одлучувањето и практичните задачи, што доведува до постојана потреба за валидација и одобрување, што дополнително ја зајакнува нивната зависност од другите – објаснила Танасугарн.

Осаменост

-Траумата може да предизвика емоционална дисрегулација, предизвикувајќи некои да се чувствуваат „заглавени“ во гнев и да не можат да искусат радост или мир, што ги спречува да се поврзат со другите и го зголемува чувството на осаменост. Други може да се најдат во нездрави односи или во постојано барање романтичен партнер, за да се компензира чувството на осаменост, што доведува до лош избор на партнер – тврди психологот.

Луѓето со историја на траума често се борат со прашања за идентитетот, чувството на изгубено, погрешно разбрано или судено, што исто така може да го зголеми чувството на осаменост.

-Поединците што доживеале родителска злоупотреба или запоставување во раните години може да имаат тешкотии да формираат здрави врски, што негативно влијае врз нивната способност да се чувствуваат безбедно, посакувано и прифатено – додава Танасугарн.

Депресија и анксиозност

Луѓето што доживеале траума често се борат со наизменична анксиозност и депресија, што влијае врз нивната самодоверба и самопочит, вели Танасугарн.

-Социјалните ситуации можат да предизвикаат страв од отфрлање или напуштање, што може да предизвика чувство на вознемиреност.

Таа додава дека траумата во детството е поврзана со зголемен ризик од развој на анксиозност и депресија.

-Хроничната изложеност на токсични и насилни средини во детството може да предизвика прекумерно ослободување на хормони на стрес, што може да доведе до постојано активирање на одговорот на стресот (борба-бегство-замрзнување), а со тоа се зголемува ризикот од депресија и анксиозност. Многу возрасни имаат историја на траума, па затоа е важно да станете свесни за нивното влијание врз животот и среќата. Зборувањето со терапевт и редовната грижа за себе, вклучително и препознавањето на телесните сигнали и поставувањето граници, се клучни за враќање на самодовербата и самопочитта – заклучува психологот.

Извор