Родителите секогаш прашуваат – што сега? Како да се развие неговиот говор, да се развие неговата имагинација, да се направи детето паметно? Тоа се прави од раѓање. Се сеќавам на една конференција каде што некој зборуваше за тоа како не треба да го оптоварувате детето со задачи додека не дојде до одредена возраст. Не се работи за оптоварување, детето мора да размисли.

Значи детето се раѓа, мозокот е вклучен и чека информации. И од информациите што ги добива, мозокот се развива. Веднаш штом ќе се роди детето, мора да разговараме со него. „Ова е мама, ова е баба, сега мама те носи, ајде да одиме во тоалет“… Од првиот ден мајката треба да зборува со бебето како тоа да разбира сѐ. Таткото исто така.

Зошто е толку важно?

Кога професорката Сузан Гринфилд од „Оксфорд“ решила да истражи дали постои ген за музика, заминала во Нов Зеланд каде што живее племето Маори. Тие се многу музикален народ. И дошла до заклучок дека тој ген не постои. Па, како може една популација да биде толку музикална, речиси 100 отсто? Потоа видела еден многу убав обичај. Секоја трудница треба да го дочека бебето со песна. И бебето мора да ја знае таа песна. И како бебето ќе ја знае песната? Па, мајката му пее додека е трудна, штом ги почувствува првите движења. Мора да состави песна која секогаш ќе ја пее. Кога ќе се роди бебето, мајката ја пее таа песна. Кога плаче, мајката ја пее таа песна. Кога има температура, мајката ја пее таа песна. Ако мајката не е таму, има татко, брат, сестра…

Од првиот ден од животот мораме да разговараме со бебето. Така учиме да зборуваме. Не со ставање на детето пред телевизор. Кога го правиме тоа, детето ги добива тие зборови или зборови од странскиот јазик на кој се зборува. И ќе го разбере тој јазик, но можеби нема да може да зборува. Значи, првите интеракции мора да бидат со живо суштество, а не со ТВ. Родителите треба да разговараат со детето во првиот период, а не специјалните програми.

Секое дете има посебни неврони кои, како огледало, го имитираат она што го прават родителите. Мама се смее, бебето се смее. Мама има израз на лицето, истото го прави и бебето. Ако бебето гледа телевизија, тоа не развива ништо. Ова е дете кое достигнува 3 или 4 години без мускулна активност и се чини дека има аутизам. А нема. Но, некаде во развојот е забавено, нема интеракција. Тоа значи дека родителите од првиот ден треба да ја преземат таа улога – да разговараат, да работат со детето, да го носат в раце, да го развиваат. Секое моторно движење активира дел од мозокот. И голема грешка е да се стави мало дете пред екран и да се мисли дека ќе научи да зборува. Нема.

Исто така, она што секогаш им го кажувам на родителите – цврста храна. Дали долните заби излегуваат? Цврстата храна веднаш се внесува, па постепено се зголемува. А на 18 месеци децата веќе мора да се на цврста храна за да се развијат мускулите на устата и јазикот и да се развие целиот говорен апарат. Кога ќе се исполнат овие услови, тие ќе почнат да зборуваат, за разлика од денес каде што имаме ситуација кога децата не зборуваат до 3 или 4 години. Тоа е голем проблем и на такво дете може да му се помогне, но многу е потешко.

Значи, пораката до родителите: разговарајте со детето уште од првиот ден, што помалку нека има екрани пред него и воведете цврста храна според предвидената процедура.

Извор