Да бидеш татко и да бидеш „тато“ се две различни улоги, а разликата лежи во односот со децата. Додека родителот од машки пол може да обезбеди покрив над главата, храна на масата и да присуствува на детски настани, „тато“ оди чекор понатаму и остава траен белег во животите на своите деца. Според психолошките истражувања, постојат четири ретки квалитети што го прават таткото незаборавен.

Внимателна и промислена комуникација

Тато знае дека зборовите имаат тежина. Кога детето поставува прашање или бара мислење, тој застанува и размислува пред да одговори. Наместо избрзани или претерано груби коментари, тој избира зборови што даваат поддршка и разбирање. Студија покажува дека децата често бараат одобрување или сакаат да ги направат своите родители горди, па затоа внимателните одговори градат доверба и ја зајакнуваат врската.

Играње на детско ниво

Вистинскиот татко не избира активности што му одговараат. Тој трпеливо ќе ја чита истата здодевна книга, ќе глуми ликови од приказна или ќе им дозволи на децата „уредно“ да му ги лакираат ноктите или да му ја прават косата. Според „Журнал за бихевиорален развој“, ваквите моменти, иако можеби мали за таткото, остануваат во сеќавањето на децата како доказ за љубов и сигурност, градејќи силна врска полна со доверба.

Примерен модел

Тато покажува љубов, трпение и сочувство не само кон своето семејство, туку и кон другите. Тој не влегува во расправии на улица, не ги навредува оние што мислат поинаку, ниту пак ги користи децата во конфликти со својот поранешен партнер. Американската психолошка асоцијација нагласува дека, дури и во време на стрес, татковците одвојуваат еден момент да размислат за последиците од своите постапки. Никој не очекува совршенство, но свесното управување со емоциите го прави таткото модел што децата сакаат да го следат.

Заштитник кој слуша

Кога детето ќе му се довери дека се чувствува непријатно поради нечие однесување, таткото не се сомнева во неговата приказна, ниту ги минимизира неговите чувства. Според една студија, тој слуша внимателно, поставува прашања и дејствува веднаш за да ја осигури безбедноста на детето. Таткото го уверува детето дека не направило ништо лошо и дека имало право што побарало помош. Без разлика дали станува збор за несоодветна прегратка или за посериозен проблем, таткото поставува јасни граници и, доколку е потребно, презема понатамошни чекори за да го заштити своето дете.

Да се биде татко можеби е биолошко прашање, но да се биде „тато“ бара посветеност, труд и љубов. Тоа е улога што не се стекнува со раѓањето на детето, туку се заработува преку секојдневна ангажираност и грижа. Татко кој ги има овие квалитети станува не само родител, туку и херој во очите на своите деца.

Извор