Начинот на кој разговараме со децата го обликува начинот на кој тие разговараат сами со себе. Според многу детски психолози, децата учат за својата вредност, способности и место во светот преку нашите зборови. Иако пофалбите како „браво“ можат да бидат корисни, постојат и подлабоки, поцелни фрази кои градат внатрешна сигурност и чувство на самодоверба кај децата. Според експертите, овие фрази им помагаат на децата да развијат поздрава самодоверба и чувство на самопочит.

„Ти верувам“

Кога родителите јасно ја изговараат оваа реченица, децата добиваат силна порака дека се способни да донесуваат одлуки, да се справуваат со предизвици и да бидат независни. Експертите истакнуваат дека овој вид доверба не значи дека детето мора секогаш да биде во право, туку дека знае оти родителот не е постојано „над неговата глава“ и му дава простор да расте. „Ти верувам“ гради чувство на одговорност, но и внатрешна сигурност дека надворешниот надзор не е секогаш неопходен за детето да се однесува правилно.

„Можеш да правиш грешки, јас сум тука“

Една од најсилните пораки што детето може да ги добие е онаа што ја комбинира слободата со поддршката. Наместо да ги казнува грешките или да ги натера децата да се срамат од нив, оваа фраза покажува дека грешките не се крај на светот, туку можност за учење. Децата што знаат дека нема да бидат отфрлени поради грешка, развиваат поздрав став кон предизвиците бидејќи не ги гледаат како закана, туку како искуство.

„Ме интересира како се чувствуваш“

Самодовербата не е само прашање на успех, туку и на емоционална сигурност. Кога родителот изразува искрен интерес за чувствата на детето, тоа учи дека емоциите се важни и не треба да се кријат. Децата што растат со ваков вид емоционална валидација полесно развиваат емпатија, саморегулација и внатрешна јасност – особини кои ја формираат основата на здрава самодоверба.

„Знам дека се обидуваш“

Оваа фраза го фокусира вниманието на процесот, а не на резултатот. Експертите за образование честопати предупредуваат дека децата на кои им се честита исклучиво за нивните достигнувања развиваат верување дека се вредни само кога се „најдобри“. Од друга страна, кога ги препознаваме трудот, посветеноста и упорноста, ги учиме дека вредноста е во патувањето, а не само во дестинацијата. Потоа децата развиваат отпорност и не се откажуваат лесно – затоа што знаат дека нивните родители ги гледаат дури и кога нешто не е совршено.

Начинот на кој разговараме со децата секој ден ја обликува нивната слика за себе – и токму затоа ваквите фрази можат да имаат долгорочно позитивно влијание.

Извор