Пред неколку години ми се случи крајно апсурдна ситуација во автобус од јавен превоз. Ја кренав мојата седумгодишна ќерка од седиштето за да седне една старица. На следната станица, една мајка влезе со ќерка на приближно иста возраст и ја стана старата дама за да седне нејзиното дете.

Нема подобар пример за конфузијата што владее во денешниот вредносен систем и начин на образование. Навистина, кој има предност? Веројатно во анкета мислењата би биле поделени. Моето е јасно – на седумгодишно дете му е многу полесно бидејќи е здраво и полно со енергија, освен во голем метеж кога постои опасност некој да го собори или притисне, за разлика од некој што е стар и исцрпен.

На крајот на краиштата, колку стари жени знаете кои, кога ќе излезат од автобус, среќно тргнуваат кон локалниот парк и таму поминуваат часови во игра, додека членовите на семејството не ги принудат да заспијат, прашувајќи се како никогаш не се уморни?

Покрај неизбежното седење, владее и тренд на задолжително панично придржување на децата при влегување или излегување од возилото, кое веројатно од навика не престанува ниту кога децата се веќе повисоки од родителите. За помалите деца многу се користи и методот на „изнесување“, кој се реализира со помош на родителски раце, кои го креваат детето, го носат по скалите и го спуштаат, а и го пренесуваат преку тротоар. Неодамна видов една баба како го води својот внук, држејќи го за рака, кој беше речиси поголем од неа, надвор од автобусот, додека тој не го ни крена погледот од екранот на телефонот што го држеше во рацете.

Се сетив на таа епизода од почетокот на приказнава неодамна, откако бев воодушевена што на улична тезга најдов „Бонтон за деца од 1970 година“ – истиот што го позајмував од училишната библиотека како дете…

Читајќи го сега, наидов на еден многу интересен пасус. Имено, Снежана, хероината на оваа книга, учи лекција за покажување добри манири во трамвај. Таа не ѝ отстапила место на повозрасната жена, поради што другите патници се жалат. Ова е веќе доволно егзотично според денешните стандарди, но потоа следува клучниот дел:

„Девојко, дали некогаш си била во трамвај со мајка ти?“, ја прашала постарата жена со тивок глас.

Снежана потврдува.

„Дали седеше ти во трамвајот или мајка ти?

Снежана ја наведнува главата.

„Мајката седела, се разбира“, продолжила жената. „Замисли како би се чувствувала доколку некое момче или девојче одбие да стане за вашата мајка, која е уморна од одење и никој да не ѝ отстапи место. На децата им е многу полесно да стојат отколку на постарите“.

Се обидувам да ја замислам денешната мајка како седи во автобус додека нејзиното злато стои на нозе! Не само што таа самата не би можела да поднесе таква „суровост“, туку веројатно и револтираните патници би започнале вистинска револуција…

За почеток, некој штотуку опериран деведесетгодишен старец со бастун и дрвена нога веднаш би скокнал за да му направи пат на кутрото дете, кога веќе бездушната мајката нема чувство за тоа. Срам да и е, овој вози како манијак, а детето уште не е ни полнолетно!

Извор