Чукањето на срцето и дишењето се постојано со нас, во секој момент од нашите животи. Секако, навикнати сме на тоа и речиси воопшто не ги забележуваме, освен ако конкретно не сакаме да ги забележиме. Знаеме дека тоа е нешто што е важно и што нè потсетува на фактот дека постоиме, дека сме живи, дека дишеме, одиме, живееме.

Но, кога всушност стануваме свесни за овие процеси во нашето тело?

Науката вели дека тоа се случува многу рано – на тримесечна возраст. Тогаш стануваме свесни за чукањето на сопственото срце. Ова го покажа неодамнешна студија на лабораторијата „Винер киндерстудиен“ на Универзитетот во Виена.

Перцепцијата на внатрешните телесни сигнали, патем, е тесно поврзана со емоционалната свест, менталното здравје и самоконцептот. Иако на прв поглед не изгледа така, способноста за согледување на сопствените телесни сигнали, велат експертите, може да биде особено важна бидејќи честопати претставува основа за интеракција со лицата што се грижат за нив.

На пример, бебињата се потпираат на родителите за да реагираат на знаци на глад или непријатност. Додека бебињата стануваат свесни за отчукувањата на срцето на три месеци, тие стануваат свесни за дишењето малку подоцна, во текот на втората година од животот. Се чини, имено, дека способноста за согледување на отчукувањата на срцето и дишењето не се поврзани како кај возрасните. Како што можеме да замислиме, не било лесно да се спроведе ова истражување бидејќи – не можеме едноставно да прашаме бебе дали е свесно за нешто.

Затоа, истражувачкиот тим користел иновативни методи со следење на движењата на очите на бебињата, додека тие гледале фигури приспособени за деца. Овие фигури се движеле или синхронизирано со отчукувањата на срцето или дишењето на детето, или со мало временско задоцнување. Резултатите покажале дека дури и на рана возраст бебињата ја препознаваат врската помеѓу сопственото чукање на срцето или ритамот на дишење и анимираните фигури. Тие гледале во екранот подолго кога броевите биле синхронизирани отколку кога имало доцнење.

-Бебињата препознаваа дека фигурите се движат истовремено со нивното чукање на срцето или дишењето, а потоа обрнуваа поголемо внимание на тоа – рекол водечкиот автор на студијата, Маркус Тунте, од Универзитетот во Виена.

Овие наоди отвораат возбудливи перспективи за идните истражувања во развојната психологија. Поточно, важно е да се истражи како раната свест за телото е поврзана со развојот на емоционалните и социјалните вештини, како и улогата што ја играат родителите во обликувањето на раните перцепции за телото. На долг рок, ваквите истражувања би можеле да се искористат за промовирање на свеста за здраво тело и, следствено, за менталното здравје на децата.

Извор