Се наближува времето кога ќе ја завршам мојата професионална дејност во училиштето. Ми останаа уште 3 месеци, 23 дена и 3 часа. Ова е мојата ретроспектива на сите изминати години.

Животот го започнав на училиште, а потоа го продолжив низ школувањето и професионалната дејност.

Првите пет години учев во селско училиште. Осум години во основно училиште и четири години во гимназија. Потоа уште четири и кусур години на Филозофскиот факултет во Белград и 39 години во основното училиште „Живко Љујиќ“ во Нова Варош во служба на стручен асистент-педагог.

И покрај огромната енергија, ентузијазам, оптимизам, верба, љубов… што ги вложив во мојата работа, резултатите се несразмерно мали.

Сакав училиште во кое работат мотивирани наставници подготвени да направат промени и да го применат она што го научиле од обуката, каде што децата ќе напредуваат со сопствено темпо и ќе заминат со функционални знаења и вештини и со формирани ставови за посакуваните вредности. Училиште во кое ќе владее пријатна атмосфера, тимска работа и конструктивна комуникација помеѓу децата и помеѓу децата и возрасните. Училиште кое ќе иницира проекти и ќе развива претприемачки дух кај децата, ќе организира учење според „точки“ за кои децата имаат интереси и склоности. Училиште во кое децата нема да имаат потреба да ги лажираат своите вештини и знаења. Но…

Кога ме прашуваат како е на училиште, на шега сакам да кажам дека 38 години имав единици и „повторував“. Да, на наставниците им повторував дека треба да ги слушаат децата, да ги разбираат и почитуваат, да се ​​трудиме што повеќе да ги ангажираме во учењето поврзано со животот – да имаат функционални знаења и вештини. Да ја приспособат својата работа на потенцијалот, интересите и потребите на децата, да доаѓаат на работа со радост и оптимизам, за да ја пренесат својата позитивна енергија на децата, кои од година на година се сѐ поизгубени и поизгубени.

Последната година од мојата работа во училиштето ја посветив на сериозна подготовка за заминување. А кога ќе ме прашаат како е на училиште, велам дека немам единици и дека сум доволна. Еднаш кажувам што очекувам од наставникот, а е во најдобар интерес на детето и тоа е „доволно“. Престанав да „повторувам“… Го оставам изборот дали наставниците ќе го прифатат тоа или не. Оставам сами да бидат одговорни кон сопствената работа.

Најдобриот дел од мојата работа на училиште беше работата со децата. Знаев да ги сослушам, да ги разберам, да ги ценам, да ги поддржам, да сочувствувам со нив. Се шегував со нив, бев сериозна, загрижена… Понекогаш доследна, често попустлива. Ги „крадев“ од часовите, верував во нивните добри страни. Ги ангажирав преку различни активности, како што се: детски права, училница за добра волја, граѓанско образование, студентски парламент, азбука на демократијата, училишта без насилство, клуб за социјални игри и слично. Тие ми возвраќаа со почит, доверба, подготвеност за соработка. Беа отворени, искрени, пријателски настроени. Растеа со мене и јас со нив. Многумина станаа ангажирани, самоуверени, посветени, хумани, проактивни – оние што знаат што сакаат и знаат како да го спроведат. Се гордеам со нив и тогаш гледам дека мојот труд не е залуден!

Автор: Неца Јовиќ, педагог и коавтор на прирачникот за наставници „Како да се создаде пријатна атмосфера за учење“

Извор