Насилството, од секаков вид, може да остави последици, психолошки и физички. Поради развојните карактеристики, децата се особено чувствителна категорија. Според сите меѓународни конвенции, ниту едно дете не смее да биде изложено на каков било вид насилство. За жал, сведоци сме дека често се врши насилство врз децата, без разлика дали насилниците се нивни врсници или возрасни.

Постојат различни форми на насилство, но без разлика на видот, психичко, физичко, дигитално, изложеноста на насилство во детството остава повеќекратни последици.

Се чини дека денес повеќе се зборува за насилството отколку порано. Но, понекогаш се случува и самите родители да не знаат како да се однесуваат, особено во ситуации кога нивното дете е изложено на закани.

Закана е вршење психолошки притисок со цел да се предизвика страв од опасноста што може да се случи. Таа има цел да го заплаши детето да постапи во согласност со потребите, така што заканувачот може да оствари некаква добивка. Заканата е форма на психичко насилство. Понекогаш кога се јавува кај децата, тоа е насочено кон тестирање на границите, воспоставување моќ во односите со врсниците, или пак се јавува како резултат на имитација на однесување.

Промените во вообичаеното однесување на вашето дете може да бидат еден од показателите дека детето е изложено на закани или некој вид притисок.

Одбивањето да прави редовни задачи, менувањето на рутината, раздразливоста, плачењето, проблемите со спиењето или апетитот, проблемите со учењето, може да укажуваат на тоа дека на вашето дете му се случува нешто што го вознемирува, плаши…

Охрабрете ги вашите деца да разговараат со вас. Ако детето ве извести дека добило закани, истражете кој учествувал или бил присутен кога тоа се случило, каде се случило, како го разбира тоа, како се чувствувало тогаш, за што размислува сега…

Испратете јасна порака дека никој нема право да му се заканува или, доколку тоа се случи, дека лицето кое му се заканува е одговорно и може да ги сноси последиците од своето однесување.

Признајте ги чувствата на детето или поттикнете го да зборува за тоа („Верувам дека не ти беше пријатно да го слушнеш тоа“; „Ми се чини дека тоа што го слушна те исплашило“; „Дали те налути кога го слушна тоа?“…), за да му дадете до знаење дека тоа што се случува не е негова вина, дека е природно во такви ситуации да се соочува со многу чувства. Обидете се да го натерате да размисли како би можело да реагира доколку следниот пат се случи слична ситуација или дајте му совет како да постапи. Охрабрете го дека е во ред да им се обрати до постарите.

Испратете му на детето јасна порака дека сте со него и дека ви е мило што има храброст да ви каже што се случило. Можете да прашате дали тоа мисли дека вашата реакција е потребна. Покажете дека сте спремни да му помогнете и на тој начин.

Извор