-Можеш ли да ми помогнеш да ги подготвам децата за спиење? – го прашав мојот сопруг.

Времето за спиење е исто секоја вечер, а со три деца на кои им требаат повеќе потсетници за да ги облечат пижамите, да си ги измијат забите и да ги направат своите мали ритуали, многу е полесно кога го правите тоа заедно.

Меѓутоа, честопати морав да го молам мојот сопруг да „помогне“ со заспивањето на нашите деца, како тоа да се подразбира дека е моја работа, што треба да му ја делегирам ако сакам дополнителни раце.

Имаше многу вакви ситуации.

Наместо да забележи што треба да се направи и да го направи тоа сам, мојот сопруг чекаше инструкции. Се разбира, ги миеше садовите, ги купуваше намирниците што ги нарачував, го изнесуваше ѓубрето, ги подготвуваше децата за на училиште – но, сето тоа ако јас го побарав од него.

Се чинеше дека морав конкретно да побарам „помош“ пред мојот сопруг да преземе нешто.

Менталниот товар да забележам што треба да се направи, да правам планови, да барам помош и да ја надгледувам секоја работа што му ја делегирав на мојот сопруг беше на мене. Честопати ми беше полесно да го направам тоа сама. Вистината беше дека не сакав „помош“. Сакав партнер кој ќе преземе еднаква одговорност за нашиот заеднички живот.

Затоа што зборот „помош“ имплицира дека сè е моја одговорност и дека сè што прави мојот сопруг е бонус.

Наместо да ги зема здраво за готово неговите придонеси, домашните работи што ги презема во нашето домаќинство, секогаш беа претставени како „помогни ми“. Но, дали навистина само јас имав корист од тоа што имав чисти садови или облека? Секако дека не. Домашната работа е дел од поголем екосистем од кој имаат корист сите што живеат во овој дом.

Затоа престанав да го користам зборот „помош“, не само со сопругот, туку и со нашите деца. Бидејќи ја сменивме распределбата на менталното оптоварување во нашиот дом во текот на изминатите неколку години, ретко се случува да го молам мојот сопруг да ги преземе секојдневните задачи. Тој реши целосно да се ангажира, да преземе еднаква иницијатива и да забележи што треба да се направи без мое поттикнување. Но, ако забележам нешто што треба да се направи пред него, едноставно барам од него да ја заврши задачата, без потреба од „помош“.

Сè уште му благодарам што го прави она што треба да се направи, но не му се заблагодарувам што ми „помогнал“. Можам да му се заблагодарам што ги капел децата или закажал преглед за кучето на ветеринар, без да го дефинирам неговиот придонес како „помош“.

Истата логика важи и за начинот на кој ги воспитуваме нашите деца. Не барам од нив да „ѝ помогнат на мама“ со тоа што ќе ги донесат намирниците – затоа што, да се разбереме, мојот средношколец навистина ќе биде тој што ќе страда ако замрзнатото бурито се одмрзне на шанкот.

Секој има корист од чистењето по оброците, чистењето на заедничките простории или подготвувањето оброци. Не сакам нивните заеднички обврски во нашиот дом да ги гледаат како „помагање на мама“, бидејќи ќе пораснат усвојувајќи ја истата осудувачка порака: дека сè е работа на мама.

Исто како што не сакам мојата ќерка да чувствува дека сè е нејзина одговорност, сакам и моите синови да знаат дека од нив се очекува да ги извршуваат своите задолженија во своите домови. Моделирањето на прилично споделено домаќинство е еден начин на кој се надевам дека ќе го постигнам ова.

Па, како изгледа тоа во реалниот живот? Всушност, многу е едноставно да го исфрлите зборот „помош“ од вашиот речник, и да, функционира дури и со мали деца. Наместо да кажете нешто како „Време е да ѝ помогнеме на мама да се исчисти“, можете да кажете: „Време е да ги средите играчките. Можете да ги земете коцките, а јас ќе ги средам овие книги.“

Менувањето на јазикот, оддалечувањето од зборот „помош“, не значи дека треба да одбиете благодарност или да не поттикнете добро однесување. Сакам да кажувам работи како: „Завршивте одлична работа со таа задача. Изгледа многу убаво овде!“ или „Забележав колку напорно работевте на таа задача. Ви благодарам што завршивте толку голема работа“.

Можеби на почетокот изгледа чудно, но знам дека вреди да се борам за да го сменам јазикот. Особено ако тоа ги научи моите синови да го преземат својот дел од одговорноста во нивните идни домови, а ќерка ми да не го носи товарот на одговорноста што треба да се сподели.

Автор: Џема Хартли

Извор