Кога децата се принудени во одреден момент од нивното растење да ја преземат улогата на родители и да се грижат за себе, за своите браќа и сестри или за самиот родител, тоа остава доживотна трага врз нив. Ако децата растат во таква средина, тие се чувствуваат одговорни да се грижат за емоционалните потреби на сите околу нив, често станувајќи извор на поддршка и сигурност.

Овие деца, покрај емоционалната поддршка, преземаат и други обврски во своето семејство, како што се извршување на домашните работи: приготвување оброци, чистење и слично и носење одлуки кои понекогаш не се соодветни за нивната возраст. Ова може да доведе до чувство на вина и непотребна одговорност кога нешто ќе тргне наопаку што тие не можат да го поправат, дополнително засилувајќи го верувањето дека тие се виновни за какви било проблеми со кои се соочуваат нивните родители.

Семејниот психотерапевт Кејти Гилис издвои неколку од најчестите особини на возрасните кои морале да ја преземат улогата на нивните родители како деца.

Прекумерна одговорност и самодоверба – Деца кои покажуваат посилно чувство на одговорност што е соодветно за постарите од нив. Кога ќе пораснат, тие често стануваат многу самостојни и независни, бидејќи уште од мали нозе морале да научат да зависат од себе.

Тешкотии со ранливоста – Кога растеле, овие деца често не покажувале одговорност или не барале помош од другите. Многумина од нив пораснале со чувство како да немаат на кого да се потпрат, а ова чувство може да ги следи и во зрелоста, и би им било тешко да прифатат помош или поддршка од другите.

Перфекционизам – Притисокот да се исполнат очекувањата може да доведе до тоа да пораснат во перфекционисти. Како резултат на тоа, многу деца може да се стремат да бидат најдобри во сите области од нивниот живот.

Тешкотии со поставувањето граници – Поради раната изложеност на обврски кои пред нив ги поставиле возрасните, овие деца често имаат проблем со поставување и одржување здрави граници. Тие може да имаат тешкотии да ги разликуваат сопствените потреби од потребите на другите, што доведува до проблеми со личниот простор и грижата за себе.

Чувство на вина и огорченост – Децата може да се чувствуваат виновни или огорчени, или затоа што не можеле да ги исполнат сите очекувања поставени пред нив или затоа што морале да преземат улоги што ги лишувале од типичното детство кое секое дете го заслужува.

Потреба за одобрување – Поради искуствата од детството, овие лица дури и во зрелоста имаат потреба да бараат одобрение од сите околу нив, особено од нивните родители. Нивната самодоверба станува тесно поврзана со исполнувањето на очекувањата на другите, бидејќи тие интернализираа дека нивната вредност се мери со нивната способност да ги поддржат и задоволат оние околу нив.

Тешкотии со доверба – Во зрелоста, овие лица често се привлечени кон односите со многу дисфункционални и емоционално недостапни партнери. Нивните рани искуства можат да влијаат врз нивната способност да им веруваат на другите и да формираат здрави врски. Тие може да се борат со интимноста или да чувствуваат постојана потреба да се докажуваат во врските.

Извор