Периодот по породувањето е бурен, тежок и може да биде многу суров, за мајката, се разбира. Во овој период постпородилната тага може да се појавува многу често, а со текот на времето може да се претвори во постпородилна депресија. Според некои статистики, тоа ја погодува секоја десетта жена.

Справувањето со оваа состојба не е лесно и може да биде многу тешко, па дури и опасно. Затоа секогаш се нагласува важноста за лекување на оваа форма на депресија на секој достапен начин. И се чини дека еден од „лековите“ е попристапен и поубав од сите други. Бидејќи тој лек вклучува – прегратки.

Не, не е толку едноставно, се разбира. Сѐ е поврзано со хормонот на среќата, кој игра голема и важна улога во бременоста и породувањето, па логично е да е важен и во постпородилниот период. Имено, експертите во САД и Велика Британија откриле дека на оние што боледуваат од постпородилна депресија може да им недостигаат гени кои му дозволуваат на телото да го произведува хормонот окситоцин.

Покрај тоа што го нарекуваат „хормон на среќата“, често се нарекува и „хормон на љубовта“, а се ослободува за време на породувањето, доењето и е како одговор на прегратките, а со тоа помага да се создадат чувства на приврзаност. Ако нема доволно од овој хормон, новите мајки може да имаат малку повеќе проблеми со поврзувањето со своето бебе, што може да направи да се чувствуваат лошо.

Експертите сега сугерираат дека развојот на нови лекови кои помагаат во производството на окситоцин може да биде начин да се помогне во борбата против овие симптоми.

-Направивме чекор напред во разбирањето на постпородилната депресија, сериозен здравствен проблем за кој се знае многу малку и покрај многудецениското истражување – истакнува професорот Садаф Фаруки од Институтот за метаболички науки при Универзитетот „Кембриџ“.

-Ова истражување нѐ потсетува дека многу однесувања за кои претпоставуваме дека се целосно под наша контрола имаат силни причини во биологијата – додал тој.

Проучувале глувци

Патем, истражувачите дошле до ова откритие додека ги набљудувале гените на две момчиња од различни семејства. И двајцата биле сериозно дебели, а исто така страдале од анксиозност, аутизам и проблеми во однесувањето. Откриле дека на секој му недостига ген познат како „TRPC5“. И на нивните мајки им недостигал тој ген. И двете мајки биле дебели и и двете страдале од постпородилна депресија. Кога исчезнатиот ген бил тестиран на глувци, научниците откриле дека машките глувци со неисправна форма на генот ги покажуваат истите проблеми како и момчињата. Тие вклучуваат зголемување на телесната тежина, анксиозност, аверзија кон социјалните интеракции и агресивно однесување. Женските глувци покажале слично однесување. А кога станале мајки, покажале и депресивно однесување и „лоша грижа за потомството“, истакнале експертите.

Излегува дека овој ген влијае врз нервните клетки кои го произведуваат хормонот окситоцин. Бришењето на генот TRPC5 доведува до знаци на анксиозност, прејадување, нарушени социјални вештини и, во случајот на мајките, симптоми слични на постпородилна депресија кај инаку здрави глувци. Со менување на генот TRPC5 за да се произведе повеќе окситоцин, научниците ги „промениле“ овие симптоми: глувците почнале да се однесуваат нормално поради губење на тежината.

Експертите сугерираат дека третманите кои помагаат да се зголеми окситоцинот во телото може да дадат слични резултати кај луѓето, иако ќе бидат потребни повеќе истражувања. Окситоцинот се произведува во делот од мозокот во хипоталамусот и се лачи во крвотокот од хипофизата. Истражувањата веќе покажале дека окситоцинот може да помогне во намалувањето на анксиозноста, но и дека кога окситоцинот им се дава на лицата со аутизам преку назален спреј, тоа ги прави посоцијални.

-Она што го видовме кај овие глувци беше прилично извонредно. Тие покажаа многу слично однесување со она што ги видовме кај луѓето на кои им недостига генот TRPC5, кој кај мајките вклучува знаци на депресија и тешкотии во грижата за бебето. Тоа ни покажува дека овој ген ги предизвикува овие однесувања – заклучил д-р Јонг Ксу, експерт за молекуларна и клеточна биологија на Медицинскиот колеџ „Бејлор“.

Автор: Наташа Крстичевиќ

Извор