Во еден топол пролетен ден, моите деца влегуваат дома, ја фрлаат чантата и трчаат кон паркот на крајот од нашето соседство. Додека ги гледам, на возраст од 10 и 12 години, како одат по улицата, мајка ми ми ѕвони на телефонот.

Тоа е нејзино вообичаено проверување по училиште, за да види како поминал нивниот училиштен ден – со нетрпение го очекувам тоа, а моето 5-годишно дете сака да ја занимава баба си со фотографии од градинка. По нејзиното мало ажурирање, мајка ми прашува каде се нашите други деца.

„Ох, тие се во паркот“, велам додека се подготвувам за нејзиниот коментар. „Тоа ме прави толку нервозна. Слушам за луѓе кои киднапираат деца цело време… бидете внимателни“, ме опоменува таа. Уште еднаш ја потсетувам дека било многу поверојатно децата да бидат убиени од непознати во 80-тите години. Уште еднаш, тензично се смееме за разликите во воспитувањето деца денес и воспитувањето деца пред три децении. Уште еднаш се согласуваме дека не се согласуваме. И уште еднаш, моите деца безбедно се враќаат дома од паркот.

Овие генерациски војни понекогаш може да бидат исцрпувачки. Се разбира, ние не ги правиме работите исто како нашите родители. Дали тие постапувале на ист начин како и нивните родители? Со оглед на тоа дека не морав да работам во челичарница пред полнолетството, слободно може да се каже дека секоја генерација учи и расте за да се приспособи на променливиот свет. Некои од тие промени се здодевни. Другите промени се на подобро.

Да бидеме појасни, генерациските јазови постоеле и ќе постојат сè додека луѓето постојат – еве неколку работи за кои нашата генерација се надева дека нашите родители ќе ги разберат:

-Терапијата е добра работа. Секогаш кога оваа тема ќе се појави меѓу моите врсници, се открива огромна генерациска поделба. За нашите родители, одењето на терапија значело дека нешто не е во ред. Длабоко, трагично погрешно. Терапијата се реализирала во тајност, ако воопшто и се применувала. Кога објавуваме на социјалните мрежи за тоа што ни кажал нашиот терапевт, нашите родители се згрчени. Додека нивната генерација се борела со менталното здравје исто како и нашата, тие не биле слободни да ја добијат потребната помош. Жал ми е за тоа. Не требало да страдате само од постпородилна депресија или биполарно растројство. Светот ве изневерил. Нашето одење на терапија, исто така, не мора да значи дека „вие сте направиле нешто погрешно“. Многумина од нас користат терапија за да ги преработат детските болки, но никој не го избегнува детството без трауми – нели?

Дијагнозата им помага на нашите деца (и нам). Кога татко ми зборува за неговиот чуден сосед од детството кој сакал да зборува само за возови и јадел три јадења, јас се насмевнувам во себе. Невродивергенцијата постои од почетокот на времето. Нема сега повеќе случаи на аутизам. Не е предизвикано од вакцини, не е предизвикано од хемикалии, не е „во пораст“. Она што се зголеми е нашата способност да ги проценуваме и дијагностицираме луѓето за состојбите на ментално здравје. Денес, младиот сосед на татко ми ќе ја добиел потребната помош за да напредува, а тоа е добра работа.

Едно од најголемите несогласувања меѓу нашите родителите и нивните деца е на темата за тежината и имиџот на телото. Нашите родители – особено нашите мајки – се воспитани на врвот на диеталната култура. Никогаш не им било дозволено да се чувствуваат убаво во секоја големина, а добивале лажни информации како да развијат здрав однос со храната. Сега знаеме дека да се биде премногу рестриктивен и да се контролира храната, всушност, предизвикува повеќе проблеми за децата. Дозволете ни да избереме како да ги храниме нашите деца и да разговараме за нивните тела. Работете на тоа повеќе да го сакате своето тело.

Знаеме дека интернетот е страшен. Тоа е новиот Див Запад. Ние бевме оние првите што разговараа со непознати на интернет, уште пред да бидете свесни дека тоа е можно, така што знаеме нешто за тоа колку мрежата може да биде небезбедна. Знаеме дека сте загрижени за вашите внуци на интернет – и ние сме исто така. Но, како прва генерација родители кои се насочуваат кон подигнување вистински дигитални домородци, даваме сѐ од себе. Ние наоѓаме алатки за навигација и начини да разговараме со нашите деца за тоа. И колку што сте загрижени за тоа што нашите деца би можеле да најдат на „Јутјуб“, ние сме исто толку загрижени што „Фејсбук“ ве убеди дека сите се киднапирани во продавница.

И, конечно, изборот да ги воспитуваме нашите деца поинаку не е неуспех и отфрлање на вашите вредности. Вистина е дека има многу работи што сакаме да ги знаете.

Но, и покрај сите работи што ги правиме поинаку, знаеме дека повеќето од вас го направиле најдоброто што можеле со она што ви било дадено. Како генерација на постари родители, не сме сосема сигурни како сте успеале да воспитувате деца на 19, 22, 24 години. Работите што ни се тешки како родители, не се истите работи што ви биле тешки вам, но тоа не значи дека не гледаме оти сте се обидувале и труделе. Знаеме дека некои од вашите избори биле донесени затоа што требало да изберете помеѓу збир од лоши опции. Кога знаеме подобро, правиме подобро. Тоа не значи дека сè уште не ни требате.

Извор