При формирањето на моите воспитни ставови влијаеа две жени. И двете беа над 50 години, и двете имаа сопрузи, деца, внуци. И двете работеа со мене во буџетска образовна институција. Тука завршува нивната сличност. А клучната разлика беше во односот на тие две жени кон себеси.

Една од нив (ќе ја наречам Тамара Петровна) беше многу посветена личност. Така со гордост се нарекуваше себеси.

– Повторно го жртвувам времето поради процесот на образованието – рече таа во конференциската сала, согласувајќи се да го замени колегата на кој му се слоши. Таа пак, никогаш не заминала на боледување: кога не се чувствувала добро, сакала да биде на нозе, останувајќи на висина на задачата. Тамара Петровна секој час пиела лекови кои сама си ги припишувала, бидејќи немала време да оди на лекар. И, се разбира, сите знаевме за нејзиниот подвиг: како еднаш ја напушти болницата по операција за да го одржи испитот. Таа секогаш беше преоптоварена до максимум, дури и надвор од нормата. Работела толку напорно само за доброто на децата. Главната фраза: „Само најдоброто за децата!“ не беше само нејзин личен слоган, туку и нејзиниот начин на живот. Без оглед на околностите, прво ги исполнуваше потребите на нејзините деца, додека самата Тамара се хранеше и облекуваше аскетски и, се разбира, не си дозволуваше да троши на забави и други работи.

Втората жена (нека биде Татјана Павловна) беше токму спротивното од Тамара Петровна во однос на нејзиниот животен стил. Изгледаше дека е минимално оптоварена со распоредот. Знае да биде безобразна и да оди на боледување дури и за време на испитниот рок.

Повикувајќи се на лошото здравје, таа можеше да земи неплатено отсуство во средината на учебната година, а со тоа предизвикуваше идеолошка омраза кај Тамара Петровна.

Повремено, ги среќавав или едната или другата или двете истовремено.

Тамара Петровна беше зборлеста. Се пожали на своето здравје, на хроничниот замор, на своите неблагодарни деца кои секоја вечер ѝ ги носат внуците и не ја оставаат да мирува по напорниот работен ден, а поради нив работи… Интонацијата на сето тоа јасно покажува дека улогата на жртва ѝ е омилена улогата на Тамара Петровна. И дека за таа улога очекува овации.

Татјана Павловна беше мирна, насмеана и повеќе слушаше отколку што зборуваше. Понекогаш раскажуваше нешто смешно за нејзините внуци. Веднаш ѝ постави наивно прашање на Тамара Петровна:

– Зошто не одиш на преглед ако често имаш главоболка?

На тоа Тамара се запали.

– Да ти кажам нешто, драга моја. Ако воопшто некого сакаш, тогаш ти се сакаш само себеси. Твоите лични потреби ти се на прво место. Одиш на преглед, санаториум, неплатен одмор. Јас немам време да размислувам за себе. Имам работа, деца и внуци, а цела куќа е на мене. Најблиските ми се на прво место. Тие ми се и на второ место.

Татјана направи пауза, мешајќи го чајот со лажица:

– Мислам и на најблиските. Што ќе им е болна, уморна баба која постојано лелека и бара благодарност? Не! Потребна им е мирна, здрава мајка и баба, полна со сила, способна да ги поддржи и да им помогне. Затоа размислувам за себе, за моето расположение и здравје. Се сакам себеси за да имам сила да ги сакам најблиските и да им бидам од корист.

Во тоа време сонував да станам мајка и веќе ги сакав моите неродени деца и знаев дека сè ќе биде само за доброто на децата. Но, по овој дијалог, сфатив дека најдоброто не се однесува на материјалните добра. Тоа е врска, тоа е расположението и тоа е нашето лично чувство.

На детето не му е потребна пожртвувана мајка. На детето му е потребна среќна мајка полна со љубов.

Некои мајки мора да работат напорно за да бидат среќни. И не станува збор за бројот на работни часови неделно, туку за мотивација. Кога децата ќе пораснат, двете појдовни точки им се еднакво лоши: „Цел живот работев за тебе!“ и „Поради тебе се откажав од кариерата!“ Уште полоши се варијантите: „Не се омажив поради тебе! Не сакав да ти донесам очув дома!“, „Поради тебе цел живот живеев со маж кој не го сакав, ги трпев неговите испади само за да пораснеш во семејство!“

Овој вид жртва најчесто е префрлање на одговорноста на децата за нивниот неуспешен живот. И потоа, како да се живее со сознанието дека мама е несреќна… поради сопственото дете?

Заради среќата на вашите деца – најдете го вашиот рецепт за среќа. Непотребни се жртвувањата и полудувачкиот замор. Не заборавајте да се грижите за себе.

Автор: Ана Бикова

Извор