Јас сум само раскажувач кој правилно ги распоредил зборовите за да може таа приказна да биде допадлива за читателите

Да живееме за да се смеат децата, затоа што татковината на човекот е неговото детство, е пораката што ја праќа младиот македонски поет и писател Денис Бојаров во инспиративниот расказ „Нека играат децата“. Беше избран за најдобар на Меѓународната манифестација за литература, уметност и култура „Планетопија“, а доби и многу аплаузи од читателската публика.

Сопственото детство, а и она на неговите внуци, било инспирација за Денис да ја напише оваа творба. Често си игра со нив и вели дека растат без модерната смарт-технологија.

Детската насмевка не лаже

– Мотивацијата дојде од моите внуци од братучеди. Тоа се деца на 11, 12 и 13-годишна возраст, кои немаат паметни телефони и интернет. Честопати се случува да си играме сите заедно, и децата и возрасните, и во тие мигови додека играме фудбал, скокаме јаже, играме плочка и сл. сите ние сме деца. Чувството е заемно и е многу убаво. По вторпат ги доживуваме тие безгрижни мигови. Погледнете ги само изразите на децата, на возрасните, особено на бабите и дедовците, кои им се најчести придружници на децата – вели Денис.

Насмевките на децата, објаснува тој, никогаш не лажат.

– Од друга страна, ги забележав другите деца што играа игри на мобилните телефони и на компјутер. Голем дел од нив беа често нервозни кога губеа, а некои и агресивни. Некои дури користеа и зборови несвојствени за деца, па дури и кон сопствените родители, а сето тоа родителите го сфаќаа многу нормално додека јас се вџашував. Моите внуци имаат сосема поинаков однос со родителите и околината и решив тоа да го раскажам – вели нашиот соговорник.

Денис имал преубаво и безгрижно детство. Смета дека такво било на повеќето генерации пред интернетот и дигиталната ера.
– За илустрација, ќе ви раскажам како ми поминуваше еден ден во детството. Си легнувавме во 21 часот, станувавме во 5. Гледавме по еден цртан филм, појадувавме и одевме на училиште. По училиштето, поголемиот дел од денот ни поминуваше во играње фудбал, кошарка, џамлии, скокање јаже, криенка итн. Понекогаш возрасните ни се придружуваа, а понекогаш нè бркаа кога бевме прегласни. Не постои двор од кој не сме биле избркани . До ден-денес се сеќаваме на тие убави денови заедно со другарите, родителите и роднините – раскажува Денис.

Верува дека би бил родител кој би направил сè за среќата на своето дете.

– Сакам да сум родител кој воопшто не би му се налутил и не би го искарал детето кога ќе се врати дома извалкано. Ќе има денови кога и двајцата ќе се вратиме извалкани. Ќе ја негуваме традицијата за читање приказни пред заспивање, ќе научиме да ги засакаме буквите и да запловиме во светот на книгите. Ќе читаме и ќе учиме заедно, ќе си ги раскажуваме лектирите и ќе се дополнуваме – вели тој.
Читањето му е и професија и хоби. Роден е во 1987 година во Штип. Основното и средното образование ги завршил во Радовиш, а високото на ФЛФ „Блаже Конески“ – Скопје, на Катедрата за македонски јазик и јужнословенски јазици.

– И читам секој ден. Дури и кога е неработен . Годинава првпат решив да забележам што и колку сум прочитал благодарение на една идеја од најубавата фејсбук-група „Размена на книги и книжевни муабети“. И така, забележувајќи што сум прочитал во списокот со прочитани книги, дојдов до бројка од деведесетина прочитани книги од почетокот на годината досега. Немам издадено своја книга, но имам подготвено и е во завршна фаза. Тоа се збирка раскази, педесетина на број, и во моментов имам на ум преговори со неколку познати издавачки куќи, но сè зависи од договорот – вели Бојаров.

Работи како постојан преведувач на книги од турски на македонски јазик, а воедно и лекторира. Втората работа му е професор по македонски јазик. Држи приватни часови на Турци студенти што дошле од Турција да студираат во Скопје.
– Најголемиот предизвик му е граматиката. Поголемиот дел од моите ученици го знаат само турскиот јазик, кој има многу поинаква граматика од македонскиот. Во турскиот јазик прирокот секогаш стои на крајот од реченицата. На пример, според распоредот на зборовите во турскиот, буквален превод би звучел: „Марко кошарка игра“, а не „Марко игра кошарка.“ Или: „Марко јаде да сака“, а не „Марко сака да јаде.“ Најлесно им е да научат нови зборови, а најтешко им е да состават реченица токму поради разликата во граматиката. Затоа јас, потсетувајќи се на најважната функција на јазикот, а тоа е меѓусебно разбирање, секогаш ги охрабрувам да зборуваат без да мислат на граматиката. Потсвеста и мозокот се совршени алатки кои ги апсорбираат и паметат зборовите и изразите на соговорникот, и вие со текот на времето сфаќате дека веќе зборувате течно и граматички исправно без да вложите особен напор и труд благодарение на вашиот соговорник – вели Бојаров.

Има цела низа награди за литературни творби. Најмногу се радува на првата награда и трофеј за поетската творба „Афродита“ на литературната манифестација „Охридијада“. Добил Прва награда за најдобра поетска творба под наслов „Љубовта е најубава“ на поетската манифестација „Гордана Коцева“; Награда за убав стил на пишување поезија на литературната манифестација „Охридски бисер на поезијата“ и диплома за најдобар расказ под наслов „Нека играат децата“.
– Тоа се награди за приказните на луѓето со кои сум опкружен. Јас сум само раскажувач кој правилно ги распоредил зборовите за да може таа приказна да биде допадлива и на убав начин да ја пренесе пораката до читателите – додава Денис.